Meer dan twee jaar geleden boog een vriendin zich met een soort huiverige fascinatie over haar computerscherm. Ik had een positieve test laten zien en prompt werd het onzichtbare gegoogeld. Het menselijke embryo ziet er in den beginne net uit alsof het nog eender wat kan worden. De wurmige kiem lijkt een standaard startpunt voor alle leven: mensen, eenden, bosratten, olifanten of antilopen. “Een peul”, besloot ze starend naar een anatomische doorsnede, “je hebt een peul in je buik.” Het ongeborene had een naam die een hele zwangerschap zou meegaan en langer, slechts onderbroken door de maanden waarin hij, bol geworden van de gewillige melk, lieflijk spekkie genoemd werd.
Het peultje is intussen net geen anderhalf en loopt steeds sneller. Peuters bestaan vooral uit hoofd. De beweging lijkt daar te vertrekken. De rest van het lijfje wordt meegesleurd en moet het gevaarte in balans houden. Het kind sloopt zich een weg door het huis. Met een frons van concentratie test hij het effect uit van zijn handjes. Duwen, trekken, scheuren, gooien. Handjes in de havermout, het zaakje uitsmeren op de tafel of de kom over je hoofd uitkappen. Duizend keer kijken of de schakelaar nog hetzelfde doet.
Hij begint ook werktuigen te gebruiken. Het voelt alsof hij prehistorische stadia doorloopt. Ik zag eens een reportage over kraaiachtigen, die het probleemoplossend vermogen van zevenjarigen hebben. Een zwarte kauw liet walnoten van grote hoogte op een kruispunt vallen, om vervolgens met groen licht over te steken en de platgereden noten van het zebrapad te eten. Het peultje eist een lepel om mandarijnen mee te eten. Test uit wat er allemaal in een wc-rolletje past. Haalt een potlood potlood peinzend over een papier. Ik zie hem plots verrukt in de weer met een slingerende schaar, waar hij snel op gaat liggen als hij me ziet komen. Bittere tranen van frustratie als ik het ding ontfutsel. Wanneer ik even later niet oplet bij het telefoneren ligt bij het inhaken elk voorwerp dat we ooit bezeten hebben op de grond.
Hij lijkt te begrijpen wat ik zeg en daaruit te selecteren wat hij wil horen. Hij schudt heftig nee als je voorstellen doet die hem niet aanstaan. (Verder in comments)
