Ik zit met de vijfjarige op de bus naar school, omdat onze elektrische bakfiets hersteld wordt. We rijden door onze wijk, waar de verschillen zich opstapelen. In de krant brandt een asielcentrum, is de kinderarmoede weer gestegen. Ik weet, de mensen in die statistieken zitten rond ons op de bus. Voor hoevelen van hen is warm Vlaanderen een gewelddadige plek om te bestaan? Ik knijp in het wantje van de kleuter en ik denk: laat je nooit vertellen dat het jou niet aangaat. Samenleven wringt soms en al dat anders zijn is niet perse een rozentuin. Maar geloof de verhalen niet over dat bos vol sprookjesfiguren die met elkaar niets te maken hebben. Er was eens de elitaire cultuurbobo, de onverantwoorde staker, de imagoverlagende nachtwinkeluitbater, de dreigende transmigrant, de politiek correcte van wie ge verdomme niks meer moogt zeggen en de gewone Vlaming met z’n complexloze identiteit.
Laat ons kritisch zijn, voor onszelf en voor wie de meeste ruimte in neemt, het woord geven aan wie zelden de micro krijgt, soms eens dikke ambras maken, maar ons niet uit elkaar laten spelen.
Niks: dit is mijn strijd en dat is de jouwe. Solidariteit bovenal nu, dat geeft licht in den donker. (Mn stories rant staat in de comments)
