And now for something completely different 🙂

Heel lang geaarzeld, blij dat ik het gedaan heb, maar ik deel ‘m toch met een klein hartje.

Ik mocht mijn verhaal over onze papa vertellen op die mooie podcast Weg.

Ik wou het delen voor jonge ouders die hun partner verloren, en voor Simon in het bijzonder.
Voor anderen zoals ik, omdat ik zelf maar heel weinig verhalen ken over hoe het verdergaat, doorheen de tijd, als je jong een ouder verliest.
Voor Marie en Siggie die altijd mijn compagnons de route waren en in wie ik die diepe liefde steeds herkende die we in onze rugzak hebben zitten.
Voor mijn mama en mijn zus, voor mijn stiefpapa en stiefzussen en voor iedereen voor ons gezorgd heeft en die mij de kans heeft gegeven om onze papa te koesteren.
Om te vieren dat er al heel wat veranderd is sinds 1987, door de cruciale inspanningen van mensen die werken in slachtofferhulp, verkeersveiligheid en rouwbegeleiding.

Ik luisterde het terug en ik denk dat het wel klinkt zoals ik het bedoel: verlies heeft honderdduizend vormen. Er moet just niks. Er kan vanalles. Ik moest glimlachen want ik hoorde me mezelf tegenspreken soms, dat is ook hoe het is.

Zo vereerd om de 50e aflevering te mogen vullen van podcast weg ! Proficiat en bedankt voor alle troost die je al bracht voor zovelen.

Het is weer bijna 1 november en ik roep u héél graag héél warm op om Reveil in de gaten te houden, die ook dit jaar weer klaar staan om ons samen te brengen rond onze dierbare doden.

Leve die schone rouwrevolutie ❤