Deze zomer liep de hongerstaking van sans papiers gelukkig af zonder doden, maar alle politieke vragen blijven overeind. Er is vaak geponeerd dat onze sans papiers “realistisch” moeten zijn
over wat ze kunnen verwachten.
Hoe realistisch is het om te blijven hameren op snelle procedures en terugkeer als zoveel van deze mensen hier al jaren wonen, werken en niets hebben om naar terug te keren?
Om te zeggen dat het beleid al goed en menselijk is, als zoveel organisaties – tot de V.N.gezant toe- aanklagen hoe ontransparant en kafkaiaans de administratieve molen is voor wie hier papieren wil?
De politiek -die tegen een joekel van een zorgcrisis en een stijgende vergrijzingsfactuur aankijkt- blijft herhalen dat nieuwkomers moeten bijdragen.
De actievoerders van USPR zeggen: awel, we willen niet anders, wij werken hier, al jaren.
Ze delen hun vreselijke ervaringen van moderne slavernij, hier in België.
Dat is de realiteit voor zovelen die tussen ons, in de schaduw leven.
Ze vragen: zie ons, laat ons hier waardig werken en leven, stop de sociale dumping.
Een politiek die zelf steeds een productiviteitslogica naar voren schuift
en zich graag op de borst klopt over mensenrechten
moet die vraag serieus nemen.
Mensen zonder papieren hebben recht
op een duurzame, structurele oplossing
en transparante, eerlijke, menselijke procedures.
U kan hier aan meehelpen door:
Door de petitie te tekenen op www.wearebelgiumtoo.be/nl
En ook het burgerwetsvoorstel hier: https://dekamer.mijnopinie.belgium.be/initiatives/i-603?locale=nl
Present te tekenen op de manifestatie van We are Belgium too, morgen 3 oktober om 14u aan het Noordstation.
Zoveel respect voor de sans papiers die hun nek uitsteken om voor hun rechten op te komen. Niets daaraan is evident.
En voor allen die onvoorwaardelijk solidair blijven met kwetsbare mensen
en zo de mensenrechten in de praktijk brengen.