Allez seg, mijne frank valt ineens dat dit blogske vier geworden is. Ik teken hier niet half zo vaak als ik zou willen, want komen ertussen in willekeurige volgorde:
-de puk die alweer een armke losgetrokken heeft van een Barbie en hulp vraagt
-de baby die zich continu wil optrekken en dan kaarsrecht achterover knalt
– huishouden en zo
– mijn werk
– overambitieuze renovatieprojectjes in het nieuwe huis (maar serieus: patroontegels schilderen, ik moet dat eigenlijk aanraden qua meditatieve bezigheid)
– life, quoi
– duizend stoeme youtubefilmkens
– Ongeveer evenveel zelfsaboterende gedachten (van old school faalangst dat ik niks boeiends toe te voegen heb tot ongeschreven regels die alleen in mijn hoofd echt bestaan: bijv. dat al mn prentjes perse ingekleurd moeten zijn want anders, ja want anders wat eigenlijk?)
En dat is zonder meer debiel want eigenlijk moet er just niks en het mag het allemaal en het is ook nog eens echt leuk.
Dit zit al half afgewerkt in de pipeline: een serie prentjes over de baby, verhaaltjes over de puk, eentje over onze papa, het vervolgverhaal van hoe het gaat met dat aarzelend moederschap en een stripverhaalversie (in stukken en beetjes, we gaan niet overdrijven) van mijn academisch projectje over geboorte en feminisme.
Ik krijg al goesting als ik het gewoon opschrijf.
En ik ben zo blij want dit blogje was ooit een reddingsboei in donkere tijden. Le coeur à marée basse begon op wordpress, toen verhuisden we naar Facebook en nu hangen vooral rond op Instagram (ook al blijft dat voor een niet-digital native een niet-intuitief platform. Die stories en zo, dat is nogal iet zenne). Zoveel vriendjes gemaakt, échte. Zoveel bijgeleerd en opgekikkerd en getroost geweest. En nu is het gewoon plezant, ook al gaat het nog altijd vaak over serieuze dingen. En dat komt ook echt door u!
Merci voor de tofste hobby die ik ooit had ❤️ Zo tof dat ge hier nog zijt!
Ik kwam even bij-lezen, las ook het geboorteverhaal van de 1-jarige op instagram. Blij je te lezen, middenin-het-spullen-pakken-voor-op-reis-met-vier-kinderen-in-een-soort-ontploft-huis. Ik vergeet even de hele ontploffing en de kilometers die morgen op ons wachten en dat we dan echt alles moeten bij hebben. Gefeliciteerd met de 1-jarige! Ook wij vierden de ééntjes hier na een zot jaar. In de spiegel herken ik mezelf nog steeds niet (die tekening trof me zo). Ik las ook wat je zo mooi over je single mama schreef, en denk terug aan de tijden dat ik zelf een vermoeide single mom was en me troostte met jouw tekeningen. Is het echt nog maar vier jaar? Je hebt alleszins toen veel verschil gemaakt voor me, en ook toen ik met angst en vrees de geboorte van de tweeling tegemoet keek. Dankzij jou kwam ik bij de geboortebeweging terecht en bij de poli op maat met een inbegrepen doula. Dankzij jou stonden mijn wensen op papier en werden ze besproken en bewaakt. Dankzij jou kon ik de baby’s op de wereld zetten zoals ik het zelf wou op een plek waar ze naar me luisterden, en dat maakte me zo heel. Dankje.