Zaterdag. Buurtfeest in onze nieuwe straat, waar we een woonst en betere luchtkwaliteit konden kopen. De puk leidt een roedel nieuwe vriendjes het huis in dat ze gezamenlijk tot een boeltje maken. Op de rommelmarkt vul ik in geen tijd en voor geen geld een hele vintage tas vol toffe kinderkleertjes. De zon schijnt.

In ons kraampje liggen behalve de obligatoire kookboeken die we toch nooit opendoen, een serie misgekochte schoenen. Surplus uit een overlopende kast, die met Marie Kondo te maken kreeg.

Vijf euro per amper gedragen paar. Ge kunt er niet voor sukkelen, zou ons meme zeggen. Zo vaak worden ze opgetild door mensen met plastieken zakken die niet in onze straat wonen en bij het horen van die vijf spijtig weer teruggelegd. Want ge kunt er wel voor sukkelen.

Zondagochtend. Ik loop op nieuwe gympen naar het stembureau, door onze straat waar de feestlintjes nog ophangen. Langs het pleintje dat tot voor kort de kranten haalde met verhalen over drugs en criminaliteit. Nu staat er een hip terras tussen de sjofele huizen, waar we met elke geheven kop vol flat white de woningprijzen verder de hoogte injagen. Ik loop tussen alle buren die ik nooit spreek, met hun kiesbrief in de hand. Ik vraag me af hoeveel mensen achter de gevels thuisblijven. In het buurtschooltje waar de witte mensen anders niet komen staat er een korte rij.

Zondagavond. We kunnen vanalles zijn. Droevig, geschokt, boos, maar niet verbaasd. Dit is wél ons Vlaanderen. Waar het zeventigpuntenplan grotendeels ingevoerd werd door deftige partijen, niet gehinderd door het cordon. Waar de media extreemrechts mainstreamde tot op de kinderzender toe, zonder dat er een Russische hacker aan te pas moest komen. Hoe vaak hebben we niet gehoord dat ge de dingen toch moet kunnen zeggen gelijk ze zijn zeker. Dat iedereen een forum moet, want ahja, het vrije woord. Daarbij, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Als iedereen nu gewoon eens gewoon zou doen. En gewoon uw best doen, dan moet ge niemand ambeteren met uw miserie. Want we kunnen ook niet blijven pamperen. Gepamperd dat wij al hebben. Sebiet is het weg met ons. Daarbij, er is geen draagvlak voor al die foliekes. Maar allez, de kiezer zeg, zie hem eens radicaliseren.

Maandag. We kunnen vanalles zijn. Ook hoopvol, strijdbaar en optimistisch. Niks arm Vlaanderen. We kunnen vanalles zijn. Maar niet stil meer en niet blind.