Het is dinsdag na school.
De baby die erop staat alle viruskes van de crêche te verzamelen heeft net voor de derde keer overgegeven, zij het heel beleefd alleen over zichzelf en mij en niet op het nieuwe tapijt. Ik mik alle vieze kleren op een hoop en doe snel de deur toe want we zijn net verhuisd en de wasmachine raakt niet aangesloten. De baby wurmt als een big en stort zichzelf net niet van de luiertafel als ik hem in één van de laatste propere hemdjes wring.
De puk zeurt van: mááámààà kom nu eeeeens. Zo gaat dat met kleuters. Ze voelen haarfijn dat je moe bent en kunnen dan opeens zelf ook alleen nog maar jengelen. En je probeert er kalm onder te blijven maar die klein mannen zijn professionals. En zo maken ze een hoop totaal ongerelateerde frustratie wakker die je netjes aan het stockeren was zoals de vuile was en voor je het weet word je -weeral- bozer dan je wou worden en hopla: iedereen ongelukkig.
Maar niet vandaag. Vandaag ga ik in mijn ondergoed op het tapijt zitten met de baby die alweer schatert en de kleuter die instant opklaart en laat zien dat de nieuwe autootjes uit de kriebelwinkel (kringloopwinkel) zelf kunnen rijden, als je ze eerst een beetje opwindt. en ik denk: dit moet ik onthouden.
Het is nogal een jaar. Ik had op dit blogje graag een verhaalboog neergegooid van: het was donker na de geboorte van onze eerste baby, maar deze keer zitten we op een roze wolk. Jubeldejubel. Eenhoorns. Regenbogen. En iedereen vanzelf een paar lotusbloemen opgeschoven. Zo’n romantische draak van een historie, maar dju, ik had dat leuk gevonden.
Ik heb een talent om van die onontkoombaar belangrijke dingen zoals sleutels, portefeuille en telefoon te verliezen in huis. Vlakbij maar wel echt kwijt. Zodat ik niet buiten kan of naar de winkel. En sowieso is de batterij van mijn foon leeg en ben ik onbereikbaar voor de collega die zou bellen of mijn moeder die tientallen kilometers verder het midden houdt tussen halve paniek en zware ergernis. Het is mijn gekmakende specialiteit.
Blijkbaar kan ik dat met mijn lief ook.
Krabbelen en zoeken. Zo gaat het soms. Tropenjaren zoals ze zeggen. Het is niet anders.
En ik heb geen Beyonce-lijf want ik ben Beyonce niet.
En ik kus mijn pollen met zo’n toffe kinders zijn maar het is een gekoesterde hobby om even te dromen dat ik ergens heel anders ben.
Ik wens iedereen die ik daar een plezier mee doe een mooie moederdag toe.
En kleine dierbare overwinningen in onderbroek.
En ja, ook self love. Maar self love allemaal goed en wel, daarmee kom je maar zover.
Ik wens u vooral fijne mensen, zoals de lieverds die er dit jaar in alle discretie zijn geweest voor ons ❤️
want zonder is een mens toch ook algauw een autootje uit de kriebelwinkel dat niet vooruitgeraakt.
Ps: ik ga dan weer proberen wat meer te tekenen want ik heb het gemist.
tot genoegen
Blij je te lezen. Ik lig weer met 1 baby in bed, de andere in haar eigen bedje ernaast, de man in een andere kamer. Ondanks alle voornemens is dit even het leven zoals het is, en van middenin dit leven lees ik een scène uit jouw leven en ik glimlach en stuur jullie liefs.
Wat ontroerend mooi beschreven.
Een vaste plek per ding helpt enorm 😉