Een sprokkelpostje voor de medemens die gezegend is met een leven zonder sociale media.

1 april

De puk gaat voor het eerst naar de grote bieb. Flippend van verrukking over de lange gangen en de bakken vol boeken. Moeder schiet een beetje vol. Moeder heeft niet veel nodig. Maar wat een feest is dat toch, zo’n bieb. Ze staan er nog, precies waar ze stonden: de Dikkie Diks, de Poohs, de Pettefletten. Al die mooie nieuwe van Studio Sesam. Alles wat nog komt. De wonderlanden. De chocoladefabrieken.
Puk plukt het eerste het beste boek uit de allereerste bak en zegt: DIE wil ik lezen, want dat is het beste.
Staat er ook nog eens een kapstok vol verkleedkleren. Mannekes. Daar moet een mens dan rustig onder blijven.
– Koel, een paashaas, zegt moeder.
– Neehee, zegt de puk op een toon die geen tegenspraak duldt, ik ben een kangoeroe!
– BLIEP, zegt de uitleencomputer. Ook al indrukwekkend.

15 mei

Bijgeleerd over driejarigen: als de puk een gesprek begint met “maar mamaaa” stelt dat zelden teleur

15 mei

Als je dit filmpje opzet in de geschiedenisles, heb je een klas vol stille tieners, die daarna duizend vragen stellen.
Ik knijp de puk fijn, denkend aan de mama’s van de tieners van Gaza, die al geen vragen meer hadden, het antwoord al kenden, alleen nog maar stil zijn.

De tekst staat hier uitgeschreven: https://blissonature.wordpress.com/…/rafeef-ziadah-we-teac…/

22 mei

Puk bij eb.

24 mei

Heeft ze van mij. Moeder neemt zich ook altijd voor om niet naar de comments te kijken als ze de gazet leest.

26 mei

YES. Ierland sloeg een pagina om. Een referendum trok een streep door het algemene verbod: na 35 jaar actievoeren komt veilige, wettige abortus in zicht. Wow.
Nee, abortus is niets waar je op zit te wachten, nooit evident en nooit een makkelijk debat. Net zoals een verbod nooit voorkomt dat zwangerschappen afgebroken zullen worden.
De geschiedenis van (ongeplande) zwangerschap en geboorte in Ierland leest onwaarschijnlijk grimmig. Zoveel vrouwen hebben de voorbije decennia getuigd. Over gedwongen adopties bij ongehuwde meisjes. Over wanhoop, schaamte, verdachtmaking, criminalisering. Over geen keuze krijgen behalve zwanger blijven na seksueel geweld of na de diagnose dat het kindje die 9 maanden of de bevalling niet zou overleven of zwaar zou lijden. Over eenzame tochten naar het buitenland. Over symfysiotomieën die tot in de jaren 1980 zonder inspraak uitgevoerd werden in plaats van keizersnedes, waardoor moeders vaak niet meer konden stappen en met hevige pijnen achterbleven, maar ook met een intacte baarmoeder, die conform religieuze dogma’s verder kon blijven baren. Tot vandaag blijven veel Ierse zwangeren verstoken van respectvolle, rights based en evidence based geboortezorg.
Maar gisteren is een eerste stap gezet om hen het fundamentele vertrouwen te geven dat ze kunnen kiezen voor zichzelf. De weg naar reproductieve rechtvaardigheid en de strijd tegen moedersterfte (!) beginnen hier: bij toegankelijke anticonceptie en veilige abortus, in de brede zin van het woord.

7 juni

De sekswerkers van het Noordkwartier in Bxl staken een tweede dag na de moord op hun collega. Hoog tijd -5 na 12 om precies te zijn- voor beleidsmakers om aan tafel te gaan zitten met de belangenverenigingen om een einde te maken aan jarenlang laks beleid.

7 juni

kwestie dat ik niet vergeet dat we ooit zo’n gekke puk in huis hadden😊

13 juni

Na bijna 3 jaar en 8 maanden denkt moeder nog altijd dat ze het wel eens rappekes zal oplossen.

14 juni

Allez, de mondial is begonnen zenne.
Vader komt thuis, smijt -tijdelijk genezen van zijn opruimneurose- zijn rugzak tegen de grond en zet de livestream op. Puk kruipt en stoemelings en dankbaar op zijn schoot. Twee schoeljes in een stilzwijgend complot. Wat nou huisregels over geen schermen bij het eten en zo. Hier prangen andere kwesties.
– Waarom heeft die ene meneer zwart aan?
– Mag ik ook eens mee voetballen?
– Waarom hebben ze maar één bal?
Als ze maar niet peinzen dat dat hier elken dag gaat pakken, denkt moeder.
Brengt toch maar twee bordjes ratatouille, om nog wat langer naar die twee te kunnen kijken.
Ieder zijn guilty pleasures niewaar.

20 juni

Voor #Wereldvluchtelingendag een oud prentje uit de zomer van 2015 met de tekst van een veel ouder liedje*, dat ik eigenlijk altijd maar wat melig vond. Excuses. Ik weet immers ook dat emoties geen plaats hebben in het migratiedebat. Zoals al wie zonder empirische basis suggereert dat de barbaren komen, in onhoudbare stromen, ook écht niet uit is op het bespelen van één of ander angstgevoel.
Laten we wat rondom ons gebeurt dus maar sec aftoetsen tegen dat morele kader dat “we” ooit eens beslisten op te bouwen: de rechten van de mens. Altijd onaf en work in progress, blijft het een belangrijk frame om te bepalen hoe overheden met (de kwetsbaarste) mensen omgaan.
En het gaat langs alle kanten rammelen als we niet scherp in vraag blijven stellen wat schuilgaat achter die eufemismen waar de krant mee vol staat.
De “tender age shelters” van het Trumpregime leken tot gisteren ondenkbaar, maar het is evengoed de vraag wie welke prijs zal betalen voor “opvang in de regio”, “kwaliteitsvolle hotspots” en “verdere beveiliging van de buitengrenzen”.
Wat hebben die buzzwords in petto voor vluchtelingen(kinderen)? Nog meer Moria en Libië, … ? Ik weet niet hoe het met u zit, maar niet in mijn naam. En niet met mijn belastingsgeld (zo, hebben we dat argument ook eens gebruikt).

23 juni

De puk stuift uitzinnig van plezier door de dolfijntjes (haar woorden).
Moeder zit net niet buiten spetterafstand en dat maakt het allemaal nog veel plezanter.
In de buik doet de baby aan experimentele dans of zo.
Ergens speelt een liedje dat ik niet meer hoorde sinds lange zomernachten op het terras van steeds hetzelfde café, waar we onszelf heel erg niet burgerlijk zaten te vinden.

28 juni

Zomer. Zaterdag begint de vakantie. De puk zit op een carroussel van het soort dat geen zintuig gespaard laat. Moeder laat zich enigszins opgelucht op een plastieken tuinstoel zakken. De kleuter sukkelt met een einde-schooljaar-moeheid waartegen geen dutje meer kan baten. Moeder had het onzalige idee even snel een boodschap te doen = een dramatische doortocht door de binnenstad met dreinende puk die nergens binnen wil, maar wel overal wil aankomen, zeurt om dingen die ze niet lust en algeheel stennis schopt. De draaimolen belooft er qua overprikkeling nog een schepje boven op te doen, maar 1) moeder wil vijf minuten zitten en 2) voelt zich schuldig omdat ze van frustratie net heeft staan roepen, dreigen en meer van dat nuttigs. Goed bezig.

De puk heeft zich, tevreden met een sorry, op een Barbiescooter gehesen. Wipt even op als een vrolijke stem door de herrie breekt om het vertrek aan te kondigen. Het is een bandje. De jongeman achter de kassa wrijft over zijn voorhoofd, glimlacht vermoeid. Ik bedenk me wat een harde stiel het moet zijn om al die kinderverrukking draaiende houden.

Het geval trekt zich op gang.
-“Dag mamaaa!” lacht puk, als ze passeert. “Dag baby floep!”
-“Ik denk dat ie slaapt in de buik, lieverd”, zeg ik en ik zwaai terug.
De baby schopt.
En de puk blijft zwaaien, elke keer als ze voorbij komt.
Nog eventjes.

29 juni

Hopla. Daar vloog een schooljaar.

Altijd zo’n boon gehad voor die laatste week. De samenzweerderige vreugde van diploma’s uitreiken en dat laatste duwtje te geven. Schaamteloos achteraan staan snotteren tussen de ouders van de laatstejaars die vooraan staan te glimmen. De laatste toets verbeterd, de lockers leeggehaald en opeens staan daar geen leerlingen meer. Beseffen hoe vaak je met de blik van het instituut naar hen gekeken hebt, hoe weinig je daar mee echt kan zien. Bedenken wie het podium niet haalde en hoe de mechanismen werken die daar achterzitten. Je afvragen wat zo’n kind allemaal verteld is, jarenlang en wat ze er van meedragen. Terugdenken aan de schaarse momenten tussen gefragmenteerde lestijden, dat er tijd leek om het over iets anders te hebben. Je proberen te herinneren wat je hen onder vier ogen gezegd hebt en of dat iets wezenlijks was. Hopen dat ze zullen vergeten wat er niet toe deed en dat ze weten dat je hen graag gezien hebt.

Vandaag haal ik een kleuter op, na de eerste van vele laatste schooldagen. Terugscrollend op mijn telefoon zoek ik die foto van een zenuwachtig kindje aan onze voordeur op 1 september, dat mijn hand niet wou lossen. Op de speelplaats zit een grote puk, met benen die tien centimeter langer lijken, die niet mee naar huis wil.
Ik heb mijn ogen uitgekeken in dat schooltje dit jaar. Je mag er altijd komen meedoen. Een vreugd dat dat is. Die juffen en die meester. Hoe makkelijk ze het doen lijken.
Ik sprokkel nog een paar vreemd uitziende kleiwerkjes, tekeningen van aardappelventjes, turnsloefkes en een verloren gewaand truitje. Puk geeft nog een knuffel aan de juf. Vraagt op de bus hoe lang dat duurt zo’n grote vakantie. Thuisgekomen wil ze een appel. En dan schooltje spelen.

Voila sé, Dat was ons voorjaar. Verder heeft u écht niets gemist. De zwangerschapsmopjes verzamel ik nog eens in een ander blogje.

Tot genoegen!