Zaterdagnamiddag. Rommelmarkt. Puk wrijft de zonnecreme op haar snoet gelijk in haar ogen. Gaat net niet op een seventiesservies staan. Zeurt om een ijsje. En. Een. Barbie. De iconische blondine ligt voor een tweetal euro in honderdvoud te lonken. Ik heb zin om te zeggen dat ze mijn huis niet inkomt, maar twijfel of mijn weerstand wel legitiem is. Om tijd te winnen zeg ik dan maar dat het poppen zijn voor kindjes van minstens vijf, ofzo. Met groeiend ontzag staart de puk naar de stapel. Slimme zet, moeder.
– Als ik groot ben later, wil ik die daar!
Haar altijd ietwat kleverige handje lost de mijne en wijst naar een exemplaar in schreeuwende roze tule.
– Kom puk.
Ik stap al door. Er glippen twee mensen tussen ons in. En ze is me kwijt.
– Mama! Mama!
– Ik ben hier!
Ze staat geen twee meter verder, maar ze hoort me niet. Ziet me niet. Ik ben verdwenen in de lange stoet van onbekende derrières die zowat elk publiek evenement uitmaken als je drie bent. Binnen de twee seconden schreeuwt ze indringender dan ik ooit gehoord heb. De sirene werkt. Iedereen blijft staan en ik wurm me erlangs. Het heeft geen halve minuut geduurd. Ik hurk wankelend voor een trillende smurf. Ik zeg dat ik er ben, dat we elkaar niet kwijt waren, dat ze me gewoon even niet kon zien, dat het heel goed is dat ze meteen luid ging roepen, dat ik er ben, dat ik er ben. Het duurt onkarakteristiek lang voor ze weer rustig is. Het plakpolleke knijpt. Ik knijp terug. Ze mag een prul uitzoeken. Kiest een glitterend my little pony onding.

Avond in het avondland. Puk en pony liggen in bed en ik blader door de krant. Aan de Amerikaanse grens worden honderden kinderen als afschrikmiddel gescheiden van hun ouders. Iemand heeft een geluidsopname gemaakt van hoe dat klinkt. Ik denk aan de puk die om mij riep. Het je voorstellen alleen is gekmakend. Scroll verder. Aan de Frans-italiaanse frontière: mishandelde minderjarigen. Op de Aquariusboot: grote aantallen kinderen. In Engeland: stijgende zelfmoordcijfers onder vluchtelingenjongeren. In België: nieuwe units klaar om gezinnen in op te sluiten.
In heel Europa, steeds luider: dat de deuren toe moeten. Er is geen alternatief. Ga niet emotioneel lopen doen over ontmenselijking. Blijf steeds sereen. Probeer de boel vooral niet te recupereren. Want dát wil je niet op je geweten hebben.

Ik denk aan mijn collega’s geschiedenisleerkrachten. Van ons wordt bij uitstek verwacht dat we de volgende generatie in een paar schamele uurtjes de algemene kennis, kritische zin en “normen en waarden” doorgeven die de samenleving moet behoeden voor het herhalen van historische stommiteiten. Volg de actualiteit, zeggen we aan onze leerlingen, dan kaderen we één en ander in de klas. Rode draad doorheen die derde graad: democratie, mensenrechten, herinneringseducatie. Het is me steeds meer een raadsel hoe je het dagelijkse nieuws in dat raamwerk moet wringen.