Drie kaarsjes voor het blogske vandaag! Na drie jaar prullen nog altijd de beste hobby die den deze ooit gehad heeft.

Blijft een vreugd het te kunnen delen, de joy, de fun, de seasons in the sun, de twijfels en de volstrekte crap soms. Blijft een onwaarschijnlijk geschenk om te kunnen verbinden met anderen die dingen herkennen of soms helemaal niet, die soms eens komen lezen en een woordje droppen ❤️

Blijft een voorrecht om hier wat te kunnen komen kwekken over dat “moeder” zijn of doen of spelen. Die identiteit, met alle betekenissen en verwachtingen die er aan vasthangen is nog steeds de meest ingewikkelde die ik me ooit probeerde aan te meten.

Blijft een breinbreker hoe je kan spreken over een ervaring die zo diep en ingrijpend kan zijn, lijkt te moeten zijn, zonder ze te lopen verkopen als iets dat je, wil je tot de bodem leven, moét meegemaakt hebben en dan wel liefst op déze manier. Ik blijf hopen dat een kind krijgen bij god een keuze mag zijn voor ieder die eraan begint en nooit een verplichting (en dus duim ik vandaag voor Ierland en Repeal The 8th).

Ik blijf -tot in den treure- hopen dat als je de keuze gemaakt hebt, dat je de dingen als een zelfstandig denkende volwassene mag aanpakken. Celia Ledoux schreef eens (in haar boek “Mama” denk ik) iets als : als je dacht dat je geëmancipeerd was, moet je eens zwanger worden. Altijd blijven hangen, want zo waar.

Nu ik weer in positie ben, zoals ons oma kwam te zeggen, komen ze weer heel expliciet op me af: hoeveel regeltjes er zijn om het goed te doen, goed te denken, goed te voelen (en eruit te zien als een yummy mummy).

Hoe scherp het oordeel als je buiten de geijkte paadjes loopt of net erin.

Hoe je welzijn en dat van je kind daarnaast, steeds meer je individuele verantwoordelijkheid wordt. Zo wordt vrijheid vandaag verkocht.

Van de intussen zo ingeburgerde zwangerschapsvoorschriften over toxoplasmose en whatnot en NIPTest, waardoor het lijkt alsof een kindje krijgen met Down geen gebeurlijke uitkomst van een zwangerschap meer kan zijn, maar alleen nog een risico waar je naar hoort te handelen.

Over taalgebruik dat ook onbewust verwachtingspatronen weggeeft. Een vriendin schoof me onlangs -bij wijze van goedemorgen- een artikel onder de neus dat begon met: “Moeders die tijdens de zwangerschap aan luchtvervuiling worden blootgesteld, bijvoorbeeld van het verkeer, kunnen hun ongeboren kinderen opzadelen met problemen.” Of hoe een probleem als luchtvervuiling, dat je quasi niet collectiever kan bedenken, zo toch iets lijkt dat individuele zwangeren hun kind aandoen.

Tot het volstrekt onmenselijke. Als we ouders medeverantwoordelijk stellen voor de politiekogel die hun kindje doodde, nog voor we alle feiten kennen, maar wel al weten dat ze niet bij hun peuter konden zijn in haar laatste momenten of daarna. Omdat ze opgesloten werden. Omdat we blijkbaar vergeten zijn dat migreren -óók in een boordevol buske- geen misdrijf is. Of wat een rechtstaat ook al weer inhield. #justice4mawda #hoeishetgodsmogelijk

Als het voor u goed is, blijf ik hier prentjes, plaisanteriekes, kronkels en nerdy beschouwingen delen, zonder dat het perse ergens heen gaat. Wens ik u een bijzonder mooie dag. En nog eens: merci, echt. ❤️

Tot genoegen! Hier of op facebook of instagram!

PS: Voor wie zich afvraagt waar de actie is: er staat nog vanalles op de andere kanalen dat ik hier nog eens moet verzamelen, maar ik vergeet het altijd, dus ik ga dat snel nog eens doen!