Wij krijgen dus een baby (had ik dat hier al verteld?). Wij zwanger en mijn vrienden ook. Ik ben rotverwend met twee fijne zwangerschapsbuddies. Samen keken we uit naar de zomer.
Het werd lente. En zij werden in de mottigste omstandigheden, de schoonste ouders van de schoonste kindjes, ooit.
Het is. Nog altijd. Niet te geloven.
Dit verhaal is dus niet van mij, maar een briefje voor mijn vrienden. Om een plekje te maken voor hun kindjes. Om hun naam in een virtuele boom te krassen ❤️
l
Ik word hier zooo stil van… wat kan jij zoveel vatten in je prachtige tekeningen… ik zou zoveel willen zeggen maar jouw woorden en jouw beelden vatten alles samen… heel veel liefde, voor jullie allemaal, alle zichtbare en onzichtbare mama’s en papa’s en kindjes, voor jullie vriendschappen, en zoveel zingeving in dingen die zo moeilijk zin te geven zijn… geen idee of die woorden ergens op slaan, ik wou effe dat ik het zoals jij kon klank geven… ❤️❤️❤️
Zo lief ❤️ maar hier heb ik amper verdienste aan. Ik schrijf maar op wat ik zie, met een mond vol tanden. Troost allemaal niet, maar misschien geeft het wat zin aan de ellende, dat ze perspectief geeft, over wat telt en wat niet. Zo vaak gaat het op dit blogske over twijfelen, ambivalente gevoelens en een moeilijke start enzo. Ik vind het zo frappant en ontroerend om te zien hoe rouw doet twijfelen over hoe het verder moet, maar geen seconde aan al de rest. Niks grijs, niks half en half. Keihard verdriet. Keigrote liefde. En altijd in de volgorde.
❤️
💙 helemaal stil…
Ohhh…
verdriet en liefde en hoe dit raakt tot in je ziel, al sta je aan de zijkant en hoe onbevattelijk dit is voor wie het meemaakt….en er stukjes uit je ziel, hart, wezen gehapt worden.
“Maar eigenlijk heb jij op één nacht alles gesnapt wat er te snappen valt”
Ik weet helaas perfect hoe het voelt, en die ene zin, die vat alles samen.
Bedankt voor dit verhaal, en de tranen die ik erbij moest laten.
Zo lief ❤️ Mocht je het nog niet gelezen hebben: het eigen verhaal van de mama van coco en mingus vind je in de standaard weekblad en op eva moutons facebook en Instagram. Schoner wordt het echt niet.
Mijn hart is al tienduust keer gebroken voor Coco en Mingus…
<3!
Jij geeft beelden aan dit woordeloze verdriet. Het is oneerlijk 🙁
Schoon. En lief.
Tranen in de ogen… Wij leven mee. 💞
Zo onbegrijpelijk en zo intriest, maar wat kan jij dit weer mooi in beeld brengen.
Altijd is altijd het laatste woord…
Zo is het. Ik ben net zoals Eva op 14 april mama geworden van 2 prachtige kindjes, na 22 weken zwangerschap. Ze weet het niet, maar haar tekeningen en teksten zijn momenteel een lichtpuntje aan de hemel, vlak naast mijn 2 andere sterren. Zoveel herkenning, hoe ze het rauwe verdriet en de pure liefde omschrijft. Bedankt om mijn gedachten beeld te geven. Blijf dit vooral doen. Voor altijd.
het is
helaas niet anders
veel liefs
Ik word er stil van. Net als van het verhaal wat de mama van Coco en Mingus zelf op Instagram en Twitter heeft gezet.
Hartjes voor jullie allemaal.
❤
Dankjewel om dit zo mooi te delen… ik heb ook een sterretje hierboven en dat blijft altijd schijnen en in mijn hart. Een hart onder de riem voor jullie allen. X