(U had dat al door: ik neem een blogbreak, maar wil vandaag speciaal eventjes iets vertellen.)

Deze week was de hoofdstad een hoer, want ze mag dan wel mooi en verleidelijk wezen, lelijk en afstotelijk is ze ook. Daar had je de zeldzame consensus. Want zoiets zeg je toch niet, zeg. Toch niet over de stad, zeg.

Ik was onlangs in Londen. In de wijk Borough in Southwark ligt een begraafplaats die Cross Bones heet. In deze ongewijde grond werden volgens de overlevering vanaf de late middeleeuwen de “single women” van de buurt begraven. Deze lokale sekswerkers, ook wel de ganzen van Winchester genoemd, stonden een deel van hun loon af aan de plaatselijke bisschop. Het blijft altijd gissen naar precieze cijfers, maar stadshistorici schatten dat tienduizenden Londense dames in de 18^e eeuw bijverdienden door betaalde seks. Vanaf die periode werden op dezelfde plek ook massagraven gedolven voor duizenden paupers. Bij de aanleg van de Jubilee metrolijn werden in de jaren 1990 meer dan honderd van die graven blootgelegd. Ruim een derde van de beenderen bleken van baby’s. De kindersterftecijfers in deze moordend arme wijken moeten hallucinant geweest zijn. Vandaag wordt de begraafplaats van outcasts opengehouden door vrijwilligers. (Mocht u eens in de buurt zijn: de site ligt vlakbij de toeristische hotspot Shakespeare’s Globe.) Het kerkhof is een geuzenplek waar sekswerkers van over de hele wereld gekleurde linten en bloemen aan de hekken komen hangen om hun collega’s herdenken die het slachtoffer werden van (dodelijk) geweld.

In naam van die onveiligheid klinkt ook in België de roep steeds luider om na de pooiers en de mensenhandelaars, nu ook klanten strafbaar te stellen. Voorvechters wapenen zich met discutabel wetenschappelijk onderzoek en overtuigend rinkelende argumenten om het zogenaamde Zweedse model eenzijdig te verdedigen. Door het afschrikken van kopers helpen we prostitutie en de uitbuiting die er bij hoort de wereld uit en redden we duizenden vrouwen. Klinkt mooi. Sekswerkerscollectieven noemen de plannen ronduit gevaarlijk. Ze klagen over hoe de mening van de betrokken sekswerkers nooit gevraagd wordt, over het paternalisme in dat reddersdiscours, over de laksheid van (stedelijke) overheden, over politiegeweld. Zij pleiten resoluut voor bestrijding van armoede en mensenhandel en voor decriminalisering. Voor een arbeidsstatuut, voor sociale bescherming, voor de mogelijkheid om veilig samen te werken en gevaarlijke klanten te signaleren. Ook onderzoekers plaatsen grote vraagtekens bij de voorgestelde criminalisering van klanten: in Zweden is prostitutie bepaald niet verdwenen. De stigmatisering van sekswerkers lijkt zorgwekkend toegenomen. Nog lelijker, nog afstotelijker. Sekswerkers, die niet zelden ook ouders zijn, lijken vaker van hun kinderen gescheiden te worden. Als klanten vrezen voor vervolging blijkt de job ook gevaarlijker te worden, want is er minder onderhandelingsmarge over prijzen, diensten of veilige werkplekken. Wie al kwetsbaar was, op straat werkt, geen papieren heeft, trans* is of niet wit, wordt nog kwetsbaarder.

Sekswerk is vandaag voor teveel mensen die het doen arbeid van de precairste soort. Iedereen mag vinden dat het in een ideale wereld niet bestaat, maar dat mag geen reden zijn om dan maar voor repressieve maatregelen te kiezen, hopend dat ze die utopie dichter bij zullen brengen. Net wie zich zorgen maakt om het isolement, het stigma en de onveiligheid waarmee veel sekswerkers leven, moet zich zorgen maken om de voorstellen die op steeds meer tafels liggen.

Op 17 december wordt internationaal aandacht gevraagd voor geweld tegen sekswerkers. Utsopi,de Belgische unie van sekswerkers, komt vanavond samen aan het Centraal Station in Brussel tussen 18u en 19u30.

Als u wil verder lezen, dit interview is het registreren waard.