Ik doe eens wat anders: normaal plak ik onze dagboekknipsels die ik op Facebook en Instagram gooi hier onder de plaisanteries, maar ik dacht: laat ons ze eens bundelen in een post. Dat leest mogelijk aangenamer voor wie de sociale media niet volgt. Weet het mij te zeggen of dat het geval is, of helemaal niet 🙂

7/7 

puk ging voor het eerst (gillend van pret) zwemmen in zee, zag een heremietkreeftje wandelen en plakte na het bad nog steeds vol zand. ik weet niet hoe het met u zit, maar wij noemen dat een bijzonder goede vrijdag.

10/7

twee jaar en acht maanden lid van #teamnosleep en wat hebben we al bijgeleerd? niks.

17/7

“iiiiiiiieeeeeehhhhh! mama! ik ben een kleine aap en jij ben een grote leeuw en papa is een stoute krab!”
ik ga daar precies niet over discussiëren.

29/7

parlé van de puk. het kind kwettert ons omver met beschouwingen die schijnbaar uit het niks komen en ik dacht: ik moet het soms eens opschrijven want ik ga alles geheid vergeten en dat zou zund zijn.

4/8

Gisteren:
1. Moeder bekijkt de laatste solden bij de peutersneakers. Puk staat de nieuwe collectie te herschikken en galoppeert slalommend de winkel door. Moeder krijgt het op haar seskes en puk niet te pakken. Mopperen van: zet dat terug en altijd hetzelfde en ik kan nergens komen met u en en en en.
2. BOENK. Klein voorhoofd meets rand van groot schoenenrek. Krijsend biggetje. Nog voor het bloed, gulpt het schuldgevoel. Doemetoch, moeder.
3. Op de spoed eist puk dat er geen dokter en vooràl geen prik aan te pas komt. Niet met mij, zegt die kop. Ze is hier nog geweest. Gelukkig nooit voor iets ergs. Een mens beseft niet hoeveel chance dat is.
4. De zorg die ze krijgt is zonder meer fantastisch, met een verdovend zalfje en eerlijke dialoog op pukniveau over die ene prik en daarna beloofd geen pijn meer. Er wordt een snee op het voorhoofd van pop getekend, die krijgt ook een pleister en puk krijgt een spuitje om alles na te spelen. Voor ze het goed beseft zakt ze weg in de narcose. Met open ogen, heel gek. De spoedarts naait de boel in een wip en onderhuids weer aan elkaar terwijl hij moeder uitlegt wat hij aan het doen is en de assistenten vertelt waarom je best die ene rafelige draad kan kiezen en die ene fijne tang. Vader vindt het allemaal wat veel van het goede en houdt buiten de wacht.
5. Puk komt weer bij. Het is alleen maar grappig omdat er echt niks ernstigs aan de hand is, maar zo’n baby die een beetje ligt te flashen, dat is funny. IK ZIE TWEE MAMAAAAS! zegt ze met oogjes die alle kanten opkijken en een intens tevreden oenige grijns. Gehaast als gewoonlijk klimt ze high als een kikker het bed uit.
6. De dokter komt nog even kijken en het komt allemaal goed. Moeder zegt: was wel echt schrikken, ik zag iets wit in die wonde, dus ik wist dat het diep was. Dat is de vetlaag onder de huid ofzo zeker?
7. Dat het de schedel was die ze gezien heeft,  was meer dan moeder de strikt genomen wou weten.
8. Met onze kleine junkie platgeknuffeld in de draagdoek lopen we naar huis, dankbaar om onze hospitalisatieverzekering en om een stuk of duizend andere dingen.

12/8 

Voor wie zich afvraagt hoe het zit met de kap in de kop van de puk: aan het dichtgroeien. De rest van de puk is nogal intact (zie hieronder). Moeder heeft zich een week ledig gehouden met bedenken wat ze hád kunnen doen (maar redelijk onomkeerbaar niet gedaan heeft) om één en ander te voorkomen. Want dat is nuttig.

14/8

Oefeningen in zindelijkheid. Wij maken daar geen spel van. Allez dat was toch de afspraak 😊 (en er was ui-ter-aard weer niemand in de buurt verdorie om hier getuige van te zijn en blikken uit te wisselen)

18/8

Ik weet niet wat u zoal doet vandaag, maar wij sluiten een tijdperk af. Laatste crechedag. (Cadeautje ✅ bleiten ✅) Ik probeer me te herinneren hoe dat die eerste keer ging. Die overweldigende checklist en dat gehannes met kolfmelk en koelelementen en luiers en reserverompertjes en tutje en slaapzakje en vuilewaszakjes. Al die keren dat ik daar gerustgesteld ben dat ik het wél goed deed, dat de puk echt ok was, dat het een fase is, dat we goed bezig waren, dat ik fier mocht zijn, dat we overlegden over hoe wij het thuis aanpakten en hoe we konden afstemmen. Die gekke app waarop je bigbrothergewijs kon kijken hoe de dag eruit gezien had met hoeveel plasjes en dut van wanneer tot wanneer.De foto’s die ze maakten, de tekeningen, de verhaaltjes, de instrumentjes en dat de puk zowat altijd de vuilste was op het einde van de dag. Zo geweldig dat het zo kan. Al heb ik me toch heel vaak afgevraagd hoé dat kan. Want het zijn verdomd lange volle dagen en veel kindjes voor weinig begeleiders. En we hebben op twee jaar heel wat verloop van personeel gezien. Vragend naar arbeidsvoorwaarden hoor je over tijdelijke contracten en decreten waarvan je alleen kan denken dat het gewoon niet klopt. Klopt niet in een sector waar zoveel mensen nodig zijn. Klopt niet voor het werk dat hier verzet wordt. Klopt niet voor wat we intussen weten over het maatschappelijk belang van goede zorg in die levensfase. Want de mensen bij wie mijn kind de voorbije twee jaar waarschijnlijk meer wakkere uren besteed heeft dan thuis verdienen wel wat meer dan chocolaatjes.

21/8

22/8

25/8 

Ik moet dat hier eventjes noteren, want ik voel dat ik dat ga vergeten, dat dit ooit onze standaard conversatie was.

26/8

Le coeur à marée haute. Ik ga dat hier aan u toegeven, maar het blijft tussen ons he? De puk gaat volgende week naar school. En moeder kan het niet aan. Allez, ze zal dat wel overleven hoor, zijt gerust. Maar wat is dat toch met die kleine kindertijd? De ene dag zit je je boven een sputterende borstkolf enigszins dramatisch af te vragen of er ooit een einde komt aan dit godvergeten moeras, de volgende staat er eentje recht, om dan meteen te leren rennen (liefst richting fragiele dingen) en voor je het weet is de smurf ook peuter af. Moet dat nu echt allemaal zo efemeer? Wie is die lange kleuter op dat strand? En waar zijn die sappige peuterbeentjes gebleven? Doeme toch. Niet dat ik het perse opnieuw zou doen. Hell to the no. Toch niet zoals het was. En ik ben te benieuwd naar wat er komt. Maar er prikt ergens toch wat kleine en middelgrote spijt. Dat het gedaan is en niet terugkomt. Dat dit het nu was. Dat ik de puk niet altijd heb kunnen geven wat ik wou. Soms omdat ik het niet had. Soms omdat ik het verdeed aan dingen die niet belangrijk waren. Aan zoveel werk dat het niet meer plezant was. En aan schermkes. (Moeder, echt, leer dat nu eens af.) Dat ik weet dat het altijd van dat gaat zijn, dat ik ga proberen en dat het meestal zal lukken en soms niet. Ik weet: het is wat het is, en goed genoeg. Maar moeder gunt zich al eens wat onbeschaamde weemoed. Ik kijk naar de zandkastelenbouwer en in mijn hoofd speelt -om het af te maken- een liedje over iets willen vasthouden, maar vooral: er willen zijn. 

het liedje in mijn hoofd:

27/8

30/8

Nachtelijke spookbeesten die op uw sanitair uit zijn: the struggle is real.

Nu ik hem hier zo op een rijtje zie: wij hadden echt een mooie zomer. We hopen voor u hetzelfde en we wensen u een schone été indien!

Tot genoegen! (hier of op de facebook of den instagram)