Wij stonden dit weekend in het Standaard Weekblad. Wat waren dit bizarre weken. Erg dankbaar voor de aandacht voor ons pleidooi voor een andere geboortecultuur. Wat een leercurve, omgaan met media, om je woorden de richting en de nuance te proberen geven die je wil en om de polarisering die zo goed verkoopt te proberen counteren. Het is nog al eens wat anders dan een blogske, dat je eigen koninkrijk is. Blijft ook bevreemdend om je kwetsbaarste verhaal op krantenpapier gedrukt te zien. Altijd een drempel over om het te delen. Het is dat het nu ook niet echt een meisjesdroom was om een soort postergirl voor bevallingstrauma te zijn, ofzo ).

Maar het is dat ook het aller-intiemste politiek is. Ik zou het niet doen als ik niet overtuigd was dat hier wat kan bewegen, dat het zinvol is om een stem te geven aan moeders met nare bevallingsherinneringen, dat het getuigt van moed om ze te willen horen, dat het nut heeft om uit te wisselen met elkaar. Dit gaat niet over mij en niet eens over trauma. Dit zijn denkoefeningen over mensenrechten in geboorte. Die gelden hier en overal, ook voor de vluchtelingenmama’s in de kerststallekes aan de grenzen van fort Europa.

Dit is een breder zoeken naar dialoog, verbinding zoeken, zorgen voor mekaar en misschien wel gewoon: liefde. Laat ons die oefeningen elders ook doen. Ik denk aan mijn eigen “zachte” sector: het (hoger) onderwijs, waar ook zoveel mensen hun best doen en hard werken, waar desondanks volgens opeenvolgend onderzoek serieuze systeemproblemen blijven zitten. Laat ons eens tijd maken om te luisteren hoe de dingen, bijvoorbeeld die steeds aangetoonde ongelijkheid, beleefd worden door onze leerlingen/studenten. Hoe ze hun traject beleven, wat ze meedragen, welke remmen zij zien, wat hen raakt, wat hen vleugels geeft, wat het verschil maakt. Ze zijn onze core business, maar we ervaren allemaal hoe druk, hoge verwachtingen, standaardisering, planlast, gepushte efficiëntie en besparingen het niet simpel maken hen systematisch voorop te stellen, eens een klapke te doen en te horen wat ze ons zouden kunnen zeggen.

Laat ons dat allemaal eens doen, stilstaan, kijken tot je de andere echt ziet en het gesprek aangaan. Het zou ons aller eenzaam hart goed doen. Dit was mijn kerstwens, geloof ik. En nu heb ik goesting om weer veel mopkes te tekenen en verhalen met kwinkslagskes in.

Tot genoegen, hier of op facebook.