Dit geboorteverhaal is een brief van dank. En van een grote wens. Dit verhaal is voor alle mama’s die mij berichtjes stuurden met getuigenissen, die vaak zo herkenbaar waren, dat ik er stil van achter mijn schermpje zat. Ik kreeg evenveel verzoekjes om nog eens iets te schrijven over die moeilijke bevalling. Het is het verhaal waarmee deze blog begon, dus ik wil er nog wel één keer iets over vertellen. Ik deel het met schroom, want het gaat over klein, intiem verdriet.
Lieve toekomstige mama, ik heb als zwangere horrorverhalen zàt gehoord en ze brachten me niks bij. Ik heb niet de minste intentie om je bang te maken. wat ik achteraf gezien, wel had willen weten was dat je bij een bevalling fundamentele rechten hebt. om op basis van volledige informatie toestemming te geven voor mogelijke ingrepen of ze te weigeren, tijd te vragen, alternatieven te overwegen, de dialoog aan te gaan.
Er valt denk ik veel te winnen als we de rechten van bevallende moeders zouden bespreken met elkaar, voor ouders én voor professionals.
Mama’s allerlande, welke keuzes je ook maakt, welke geboorte je jezelf ook toewenst, op welke manier je je baby(‘s) op de wereld zet in the end: ik wens je een geboorte toe, die boven al van jou is. Dat je je niet gewoon veilig, gesteund en gekoesterd voélt, maar dat je wéét dat je het bént. Dat het zo’n ogenblik mag zijn van wtf-omg-kijk-nu-toch-eens-wat-ik-hier-allemaal-kan. Zo’n tijdloos moment dat je -alleen maar- de adem beneemt.
Leestips:
HIER vind je enkele handvaten die ik de moeite waard vind, leesvoer over geboorte, input voor het maken van een geboorteplan en ook leestips over geboortetrauma.
het exposing the silence project verzamelt foto’s en verhalen van mama’s over geboortetrauma.
verder lezen over je rechten als je gaat bevallen vind je in deze blogposts
Tot gauw
ps: vind ons ook op facebook (voor kleine mopjes en verhaaltjes)
Een verhaal uit het leven gegrepen. Zo mooi verteld… Nu voelen andere mama’s zich niet meer alleen. Dank! X
Stilte is alles wat ik hoor. Je draagt alles met je mee, hoe je ook je best doet te vergeten.
<3
Zit ik hier weer te bleiten… Ik wil je op een voetstuk zetten, je duizend prijzen geven voor je eerlijkheid, je talent, je moed. Als ik je ooit in ’t echt ga zien, ga ik wellicht ook bleiten.
❤️ (als je me in t echt zou zien zou ge wss vooral denken: die stiekemerd tekent zichzelf minstens vijf kilo magerder. en die heeft helemaal zo geen golvende kleinezeemeerminlokken 😁)
Ow shit. Dit had ik kunnen vertellen. Met dat verschil dat de communicatie tijdens de bevalling wel ok was en dat ik na afloop te weinig hulp heb ingeroepen. Noch van vroedvrouw, noch van therapie. Het is bij mij niet zo zwart geweest als bij jou maar ik denk eigenlijk dat ik wat therapie nog altijd kan gebruiken. Alleen zet ik die stap maar niet. Eerste bevalling (zoals die van jou, basically) is 3 jaar geleden, 2de bevalling nog maar 7 maanden (helemaal anders, minder zwaar maar wel weer ongeplande keizersnede). Mensen begrijpen niet dat ik nu een soort rouwproces doormaak omdat ik nooit natuurlijk zal bevallen. “Maar de kindjes zijn toch gezond” en “je mist niet echt iets hoor”. Tja. Je krijgt het gewoon zo moeilijk uitgelegd aan wie zelf geen traumatische bevalling doormaakte.
Echt, bedankt hiervoor. Het doet zoveel deugd te zien dat ik niet alleen ben. En dan nog op zo’n prachtige manier verteld. Veel hartjes voor jou!
PS: je kan mijn bevallingsverhalen lezen op mijn blog (“20 maart 2013” en “8 oktober 2015”). Het leest wat raar (luchtig bijna) maar dat is omdat ik er niet in slaag het te vatten en te verwoorden zoas het voor mij was…
zo herkenbaar. alles begint bij erkenning denk ik, dat je daar inderdaad iets misgelopen bent, dat erg waardevol had kunnen zijn. daar mag/moet je best om rouwen, al duurde het ook even voor ik dat begreep. bevallingsverhalen schrijven is echt zo moeilijk inderdaad, om dat moment te vatten zoals het was. maar het is echt een zinvolle oefening vind ik, al is het maar voor jezelf. zou het iedereen aanraden. ik hoop dat je de dingen een plekje kan geven met de tijd en met hulp, ik hoor van overal dat emdr zo n aanrader is, misschien is dat het proberen waard?
Ik bestelde zonet het boek van Diana Koster, daar begin ik mee. Ik heb vaak veeeeeel tijd nodig om te doen wat moet, zoals therapie. Niet dat ik het taboe of zo vind, maar gewoon, ik ben hardleers en wil het altijd eerst zelf proberen. En “ik heb daar geen tijd voor”. Stom he 🙂
herkenbaar. ik ben ook ne koppigen duvel 😊 maar over therapie twijfel ik niet meer. benieuwd wat je van het boek vindt. neem er een zakdoek bij, ik was bij pagina 3 of zo al aan het overlopen. confronterende boel, maar het geeft wel goesting om niet te blijven lopen met die stenen in je zakken. good luck!
Helemaal geen keizersnede ervaring, maar wat een vlammende herkenning in de eerste tekeningen. Whow. En ja, emdr was een geweldig grote hulp bij het verwerken van mijn derde bevalling die helemaal anders liep dan in mijn hoop en dromen en eindigde met een kindeke aan slangetjes en buisjes op de intensieve zorgen. Geen wondermiddel, het blijft allemaal toch vooral heel hard werken. Maar je moet het niet alleen doen.
Ik heb (gat in mijn cultuur) nog nooit gehoord van Diana Koster en kom ze nu vanmorgen al op twee blogs tegen. Moet een bijzondere vrouw geweest zijn …
Elke mama die dit stukje leest gaat volgens mij een traan laten. Zo mooi verwoord hoe donker een moment in het leven kan zijn.
diana koster was een fenomeen. ontzettend verdrietig dat ze er niet meer is. ze gaf me vorige week nog een duwtje om dit verhaal te schrijven, in haar gebruikelijke superpositieve krachtige taal. dat zij nu net deze blogpost nooit zal lezen, ik kan er nog altijd met mijn hoofd niet bij.
Ik ben ondertussen eens gaan googlen. Het moet een prachtige vrouw geweest zijn die voor velen een krachtige steun is geweest.
Het zijn altijd de goeien die eerst moeten gaan …
Traantjes, ook hier. Hartjes voor jou. En shit, wat voldeed mijn eerste bevalling aan veel van die risicofactoren… en eigenlijk begon onze miserie pas na de bevalling, toen bleek dat zoonlief er nog een stuk getraumatiseerder door was dan ik en de hulpverlening gigantisch tekort schoot. Ik kreeg begeleiding richting zwart gat, tijdens en nog meer na de bevalling. Wat was ik graag wat minder onzichtbaar geweest naast mijn zoontjes problemen. Wat was ik graag…
Wat ben ik blij dat dochterlief erna kwam en toonde dat alles anders kan. Ik zag beide kanten, de aanpak van een vroedvrouw kan een wereld van verschil maken, zelfs als de omstandigheden gelijkaardig zijn. Ze kan je zonder problemen de diepte in duwen. Maar ze kan je even goed langs de rand begeleiden tot je de overkant bereikt. Een voetstuk voor alle vroedvrouwen van die tweede soort!
ja echt een wereld van verschil. ik wil mijn vroedvrouwen in t ziekenhuis ook echt niet onder de bus gooien hier. ik had echt het gevoel dat ze ook maar meedraaiden in de machinaties van een ziekenhuis waarbij ze zelf ook protocollen moesten volgen. de zorg was volgens het boekske, maar dat boekske houdt weinig rekening met de beleving van de mama in mijn gevoel.
Ik vermoed dat je deels ook gewoon pech had met de vroedvrouwen die je tegenkwam in het ziekenhuis. Ik had bij de geboorte van de jongste een gans andere ervaring, waarbij ik rond mijn bevalling wél gezien en gehoord werd. Ik kwam er toen te weten dat de meeste uitspraken waar ik me indertijd vragen bij stelde, genre “je hebt geen pijn als de monitor niet boven een bepaald getal komt” effectief dikke zever zijn… Zelfde ziekenhuis, deels andere mensen, compleet andere ervaring. Het kan zo veel beter en minder traumatiserend.
ik wijt het liever aan het systeem eigenlijk, denk dat we daar ook meer uithalen als we het als een geheel bekijken. ik weet van mijn vroedvrouwen dat ze ook erg geschrokken en in paniek waren en héél blij dat die baby krij-send ter wereld kwam. ik weet zeker dat ze het goed bedoelden en enorm zouden schrikken als ze dit lezen. ik wou alleen dat de hele geboortezorg eens stil kon staan bij die dingen. dat idee van baat het niet, dan schaadt het niet: eruit. en inderdaad meer aandacht voor evidence based medicine en minder afhangen van machinerieën. het lijkt me dat ook hulpverleners liever hun eigen ervaring en intuïtie aan het werk zetten. denk ik?
Bij mij was het niet zozeer het systeem, maar meer het individu waarmee het spaak liep tijdens de bevalling. Zeggen dat ik nog geen pijn kon hebben, snel weglopen terwijl ik een spuugbakje grijp na het verhogen van de hormonen, de stagair afsnauwen die me wil bijstaan, mij niet willen controleren voor de epidurale en dan me niet geloven en voor leugenaar uitmaken als ik persweeën krijg met de naald in mijn rug… Zo’n persoon kan in om het even welk systeem voor trauma’s zorgen.
Voor de nazorg zat het systeem er voor meer tussen. De lieve en aangename vroedvrouwen verdwenen stuk voor stuk toen bleek dat het niet goed ging, tot de enige boodschap naar mij “meer kolven, sneller, bloed weggieten en niet trunten” was. Het label borstvoedingsvriendelijk ziekenhuis is een grote farce als die voeding niet lukt bij niet prematuurtjes, toch alleszins bij de twee ziekenhuizen die dat label in 2011 hadden in Gent. In het ene liep ik mijn trauma op, in het andere waren vroedvrouwen een afgekolfd flesje aan het geven aan een pasgeborene “zodat de mama intussen rustig kon kolven” toen ik op bezoek kwam. Sinds ik er zelf bij zit heb ik al veel te veel mama’s een zelfde soort voedingsverhaal horen vertellen 🙁
net dezelfde ervaring wat dat borstvoedingsvriendelijk ziekenhuis betreft, het ging goed zolang het goed ging zeg maar. en wat een vreselijk gedrag van die vroedvrouw 🙁 ik wou dat dat soort infantiliserend, vernederend, intrusief gedoe uitzonderlijk was, maar ik vrees dat het vaak gebeurt. zo jammer voor al die hulpverleners die met hun gans hart zich elke dag wel vollebak geven.
Prachtig! Een goede vroedvrouw is inderdaad goud waard… Ik ben twee keer thuis bevallen en was ook zooo blij dat zij er waren voor, tijdens en na mijn bevallingen…
echt, als ik aan mijn zelfstandige vroedvrouwen denk, loopt mijn hart echt over. wat een ongelooflijke job is dat toch eigenlijk.
Niets dan liefde <3
en lemonade 👊❤️
Ik heb hier geen woorden. Ik zit hier met tranen in de ogen, maar eigenlijk ben ik blij…
Blij omdat
– je dit verhaal zo sereen en mooi deelt met ons. Al is er maar 1 moeder mee geholpen, meer moet dat niet zijn. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat dit meer dan referentiemateriaal-waardig is. In ieder geval, kom ik een mama tegen die het echt moeilijk heeft, dan staat dit in de lijst van links.
– je erdoor bent. En dat je dat gelukt is op een manier waar jij je goed bij voelde. Ik voel ondanks de donkerte heel veel positiviteit in dit verhaal.
– ik dit gelukkig niet herkenbaar vind. (Als ik eerlijk ben, dan ga ik ook all the way. Sorry voor mijn egoïsme.) Ik had een verre van perfecte bevalling (die bestaan idd niet), en heb me achteraf ook nog enkele vragen gesteld waardoor ik tijdens mijn moederschapsrust veel meer leerde over bevallen dan ervoor. Maar ik heb er nooit een slecht gevoel aan overgehouden.
In 1 woord: PRACHTIG!
Ik herlees mijn reactie nu en het klinkt zo fout… Totaal niet zoals ik het bedoel, zeker dat laatste. Enfin, ik krijg het niet weg, maar wat ik nog wil zeggen: ik vind het ontzettend spijtig voor jou dat periode niet gelopen is zoals je wou, maar ik vind het verschrikkelijk straf dat je het op zo’n mooie, serene en bevattelijke manier aan ons toont.
❤
ik had het echt niet fout gelezen! ik zou niet liever willen dan dat niemand zich hierin herkende. niets egoïstisch aan als je blij bent dat je een goeie ervaring had. wel opvallend dat je zegt dat je bijleerde achteraf. dat houdt mij het meeste bezig, wat je vooraf kan vertellen aan mama’s om ze te versterken. da’s het moeilijkste aan dit soort verhalen. ik hààt het dat als zwangere vriendinnen vragen: hoe ging dat bij jou? dat ik moet liegen ofwel een rotverhaal vertellen. ik wil helemaal geen angst of wantrouwen aanpraten. het is een moeilijk evenwicht om tegen iemand in blijde (of minder blijde) verwachting het juiste te zeggen dat hen sterker maakt en niet zwakker.
coeur: je blijft me altijd maar stil krijgen met je verhalen en je tekeningen, ik kan er naar blijven kijken!
<3 🙂
Ik ben er stil van.
Zo moedig van jou.
Ik zou dat geen “klein” verdriet noemen.
Maar de intieme manier waarop je het vertelt, maakt je verhaal zo puur, oprecht, herkenbaar dat je er heel veel mensen mee helpt.
Ik bewonder je echt, voor de manier waarop je iets zo waardevols doet met je verhalen.
danku danku danku.
dankjewel gazel 🙂
❤️
yes yes yes ,you did it !!! Het gesprek met de vroedvrouw… op je blog. hoe goed en creatief heb je dat weer aangepakt ! Het “hoe ik het graag had gewild”, niet om afscheid van te nemen, integendeel, om het onsterfelijk als wens te laten voortbestaan voor al die andere moeders. Respect !
M
that, coming from you, means a whole lot 🙂
jij kan zo goed en raak in woorden en beelden vatten wat nog andere mensen willen zeggen. Zelf heb ik mooie herinneringen aan mijn bevalling, waarschijnlijk door puur toeval wie er de shifts had? maar we zouden dat van meer dan enkel het toeval moeten doen afhangen…
nou ik weet niet of het toeval was. ik denk dat het vaak ook meer afhangt van een (ziekenhuis)cultuur dan van individuele zorgverleners. ik ken er veel, en als je ze hoort praten over hun job, daar zit vaak zoveel liefde en passie in. het lijkt me gewoon dat we af moeten van een geboortezorg waarbij gedacht wordt in termen van “en wie doet er jouw bevalling? de vroedvrouw of de gynaecoloog?” euh? die bevalling doe jezelf. en je eigen keuzes en intuïtie zouden daar een centrale plek in moeten krijgen. natuurlijk loopt het soms mis en goed als er hulpverleners zijn die op crisismomenten precies weten wat kan helpen. maar er zou aan elke interventie, volledige informatie, rustig overleg en toestemming aan vooraf moeten gaan. dat het geen verhaal wordt van vallende domino’s omdat de enige ingreep de andere uitlokte en het eind zoek raakte. het gaat soms over banale dingen, die we voor lief nemen. hoeveel mails ik gelezen heb van mama’s die vertelden dat ze zomaar een knip kregen, zonder dat er een noodsituatie was, routineus, zonder informatie over alternatieven, zonder inspraak, soms zelfs zonder aankondiging. dan denk ik: dit zit zo mis. ik denk niet dat iedereen er een trauma aan overhoudt, het gaat om het principe. informed consent is veel beter ingeburgerd waar het over seks gaat (en ook daar is nog werk aan de winkel), is niet anders bij bevallingen. denk ik dan?
Onlangs was ik nog op een vorming van Diana in de vroedvrouwenpraktijk de wolk. We hadden het nog over je beeld blog! Eigenlijk zou geen één zwangere of bevallen moeder haar boek moeten nodig hebben maar gun ik alle zwangeren en prille gezinnen een vroedvrouw en/of gynaecoloog die haar boek ter harte nemen….
Dank je 😶 ik heb dat al van heel veel vriendinnen gehoord, dat ze achteraf gezien eigenlijk niet genoeg wisten over de/een bevalling. Ikzelf had me nochtans ingelezen op voorhand, achteraf gezien totaal niet volledig en niet de juiste boeken. Ik vind het nog altijd vreemd, want ik ben een wetenschapper en op professioneel vlak kom ik met zoiets niet weg ☺ Anderzijds weet ik als wetenschapper perfect waar ik moet zijn om de juist en meest volledige informatie te vinden, blijkbaar vond ik die niet tijdens mijn zwangerschap over dat zwanger zijn en bevallen…
net hetzelfde gevoel. je moet een half doctoraat aan werk verzetten om tot duidelijke, evidence based info te komen.
Dat heb ik in zeer dichte omgeving nog gehoord ja. Zeer slim zijn en onderzoekswerk doen op professioneel gebied, maar plots spoedkeizersnede en dit nooit als mogelijkheid gezien hebben dat dat kon geboren. Vreemd is dat he. Zou dat ook niet door de hormonen zijn ofzo, of door het afsluiten voor mogelijk negatievere zaken…
Oh coeur, wat mooi wat hard wat rauw wat intiem wat kwetsbaar wat emotioneel wat raak wat… ‘wauw’.
Ik zit hier te snotteren.
Even geen woorden…
Zoet, bij elke nieuwe post denk ik: Fuck. Wat een sterke, moedige vrouw.
als bangige knoeier heb ik soms m’n momenten 🙂 maar dat is omdat m’n vriendjes me optillen
Ongelooflijk sterk, hoe je met precies de juiste beelden of stukken van beelden een sfeer schept. En hoe je woorden die beelden stutten. Niet omdat ze niet zonder die woorden kunnen, maar omdat ze er nog sterker van worden.
Hoedje af.
dankjewel!
Amai, ik ben hier helemaal stil van… en besef weer maar eens hoeveel chance ik gehad heb met een fantastische gyneacoloog en dito vroedvrouwen.
Hoe jij kan tekenen en schrijven: prachtig. Echt.
merci 🙂
Hoewel ik dit nu voor de zoveelste keer gelezen heb krijg ik er nog steeds tranen van in de ogen.
moh.t is zo fijn dat het mensen weet te raken. maar ik zal voor het evenwicht nog maar wat plezantere dingen tekenen ook 🙂
Ik vind het altijd mooi hoe mensen zo’n stuk van hun hart te durven laten zien en te durven tonen dat niet alles pijs en vree is. Dikke knuffels voor jou dus!
Ben zelf (ongewenst) kinderloos. Kan toch wel inbeelden dat er veel te weinig wordt gesproken over het ingrijpende van bevallen. Ik hoop dat je er uit komt, en dat je in je hoofd meer kan gaan genieten, en het verwerken. Veel dingen worden ongezegd. Ook bv in de pre menopauze komen en (nog) geen kinderen hebben, je moet daar in stilte mee dealen. Het doet allemaal pijn aan het hart.
zo lief dat je dit schrijft sofie. ik kan me maar een fractie voorstellen van hoe zwaar het moet zijn en stil het is rond ongewenst kinderloos zijn. ik hoop dat we rond al deze thema’s meer aandacht en dialoog kunnen krijgen. het raakt zo fundamenteel aan levens. <3
Dankje. Die moedergevoelens gaan zo vervelend diep, is erg lastig te hanteren. Niemand ziet de struggle vanbinnen. Om van de stomme opmerkingen van mensen (onbewust hoor) nog maar te zwijgen. In elk geval, veel geluk.
Trouwens, erg mooi getekend en geschreven. Beschrijft het beter dan klassieke teksten. Je kind zal wel boffen met zo een lieve, bewuste mama. Ik denk dat wetenschap en gezondheidszorg soms te “clean” is geworden. Gewoon door haast, door automatische piloot (ook vroedvrouwen en gynaecologen staan stijf van smartphone stress 😉 enz en daardoor fout handelen. Denk wel dat ze jouw gezondheid en dat van je kind absoluut centraal stellen in de soms te cru behandeling. Ze doen bijna alsof je in volledige narcose was, zoiets. x
Perfect verwoord en getekend. Ik had zelf ook een traumatiserende bevalling. Hoewel geen keizersnede, toch een gruwelijke belevenis. Het is zo not done om dat te vertellen tegen mensen. ‘je zal dat wel vergeten’ hoor je dan. Maar ik heb er nog steeds nachtmerries van.
Ik mag dan fysiek wel in orde zijn, ik ben nog steeds mentaal aan het herstellen van die zware bevalling. Gehoord worden is blijkbaar moeilijk. Ze vergeten idd dat er nog een vrouw rond die baby zit. Ik was nochtans goed bijgestaan door de vroedvrouw aan huis, alleen mag die niet mee naar de kliniek om je daar verder te begeleiden. Triest, want in Nederland kan het wel. Mijn bevalling zou zo anders gelopen zijn als ‘mijn eigen’ vroedvrouw me tot bij de effectieve geboorte had kunnen bijstaan.
Bedankt voor je verhaal, ik voel me een stuk minder alleen.
Amai, amai… zo mooi. Ik hoop van harte dat je zelf al wat schoonheid kan vinden rond het zwart… Ik heb zelf ook al wat jaren achter de rug, en probeer nu vanuit mijn job de mama’s ook vooral in contact te laten komen met zichzelf,hun kracht, hun stabiliteit… Alle beetjes helpen denk ik,want het is inderdaad héél nodig… Liefs ; Katrien
Hallo, ik lees deze verhalen en ze zijn zo verschrikkelijk echt! En net dat vind ik zo verschrikkelijk…ik heb er geen woorden voor…ik kan alleen maar getuigen hoe ik ben bevallen…hoe het anders kan…hoe het zou moeten…en ik ben des te meer dankbaar dat ik niet naar familie en vrienden heb geluisterd die het zot en onverantwoord van me vonden dat ik thuis zou bevallen met een vroedvrouw…drie keren heb ik het gedaan…de twee eerste keren zat de navelstreng rond hun nekje, maar de vroedvrouw had er geen problemen mee, mijn dochter en zoon ook niet…bij de tweede was het even pijnlijk als hij door het bekken kwam want ik was met de fiets gevallen de week voor de geboorte en had een flinke zwarte plek op het schaambeen…onze zoon is met een blauwe plek op het hoofd geboren, maar dat is na een paar uren weggetrokken…en de laatste keer heb ik onze jongste zoon zelf zijn hoofdje kunnen draaien en op mijn blubberbuik leggen met navelstreng en al…er kwamen geen handen van vroedvrouw aan te pas…al waren ze niet ver…anderhalf uur heeft die laatste geboorte geduurd…van begin tot einde…met kaarslicht rond mij, een warm vuurtje in de open haard en een cd van Andréa Bocelli, die net zijn laatste song van de cd zong: miserere…en een pracht van een vroedvrouw naast me, die met mij mee beviel…en mijn lieve man achter me…de kindjes sliepen boven lekker in hun bedje…ik wilde niet als een koe bevallen in een bevallingsmachine van een ziekenhuis waar ze alles met je doen wat ze willen…want wie durft tegen de dokters ingaan, ze willen toch het ‘beste’…die dokters raakten in paniek als ze op ‘stage’ kwamen uit nieuwsgierigheid bij mijn vroedvrouw…want mijn vroedvrouw geeft de tijd aan baby en vrouw om op deze wereld hun plek te vinden…en heeft veel geleerd van hele oude vroedvrouwen rond haar…ik ben zo dankbaar…echt…en terzeldertijd zo intens verdrietig door al deze verhalen…miserere…lieve mama’s…heb vertrouwen in jullie lichaam, in jullie kracht…en in het leven…dat heeft mijn vroedvrouw me geleerd…en dat is goud waard!