het verhaal op deze blog zou nooit volledig zijn zonder hem
hij was kwijt en mijn sputterend moederhart draaide opeens op volle toeren
het zijn van die mistige momenten waarop je glashelder ziet
dat je alleen lief moet hebben
en al de rest is perifeer
met zoveel <3 voor cedric
en voor de zijnen.
Klinkt helaas maar al te bekend… En ja, dan weet je weer helemaal waar het om gaat: lief zijn en liefhebben. Sterkte!
ja je zou willen dat dat gevoel met die intensiteit blijft hangen. dat het nooit ondergesneeuwd raakt en dat je je niet meer verliest in futiliteiten en eerstewereldzever. het is de enige manier om een zuchtje zin te geven aan zo’n totaal nonsensicaal gebeuren. ik blijf er tegen zondigen, maar die foto helpt wel 🙂
Hier staan nichtje en neefje in ’t zicht. Ook als reminder. (en zoveel meer natuurlijk)
Zo. Ongelofelijk. Schoon. Hoe gij dat kunt.
Het lijkt moeilijk te geloven maar, echt, toen ik je bericht las, bevond ik me exact in de tekening. De laptop voor het raam. Het dode broertje in een kadertje. Alleen de boom, die is nog bruin hier.
<3 dankjewel, dat is zo lief
Heel mooi! Je geeft in een prachtige tekst en tekening weer hoezeer we allen getroffen werden door het heengaan van Cedric. Je voelt gewoon ongeloof, hoop, verdriet, woede en het enorme gemis !
Een hele dikke warme knuffel voor jou en voor iedereen die iemand moet missen.
Daar weer ik zo geen wooden voor, alleen ‘sterkte’ en een knuffel! X