bekentenis: toen yours truly eens een blogje begon over de babydip, stond ik er helemaal niet bij stil dat dat zou betekenen dat ik de ene na de andere duistere episode van vorig jaar zou moeten tekenen. ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb het er een beetje mee gehad. it’s like so 2015. een nieuw jaar is begonnen en de deze is in the mood to grab life by the love handles. bij deze wens ik u hetzelfde (en beloof ik dat we de volgende keer eens een vrolijker verhaaltje tekenen).
kijk-en leestips (mocht u nog om enige items voor uw bucketlist verlegen zitten:)
- voor wie deze blog leest en denkt dat het nu echt nooit eens fun was bij ons: ik heb de plezantigheidjes allemaal hier verzameld.
- als je die allemaal op de facebook al gelezen had: dit gedichtje nog niet. carabistouilles is een woord dat ik van onze bompa leende. het betekent zoveel als onzin, nonsens, des bêtises.
- als je de marée basse herkenbaar vindt, kan je misschien -alvorens je als een holenbeer op te rollen voor een winterslaap- lieves tips (doe maar gelijk de hele blog) eens lezen, die toch ietwat constructiever zijn, laten we maar zeggen.
- truly fascinerend: een bitterzoete verleiding is een docu over kindersurprise-eitjes- verzamelaars. (die hele npo-site staat vol van dat fijns. onthoud het voor uw volgende sick day)
- truly wonderful:striptekenaar alison bechdel (het moet gezegd: ik ben geen fan. ik ben een groupie.). begin bij fun home: haar magnifieke graphic memoir over opgroeien in een funeral parlor met een vader die van literatuur, antiek en misschien ook van jongens hield. mijn lievelingsstripkes: dykes to watch out for leest als militante sex and the city gone lgbtq. met personages waarvan ik persoonlijk wenste dat ze echt bestonden en mijn vrienden waren. de reeks (1983-2008) verscheen eerst in underground lesbogazetjes en is wat mij betreft behalve entertaining ook uitstekend historisch bronnenmateriaal, voor wie interesse heeft in de evolutie van vrouwenstrijd en burgerrechten-activisme in the states.
tot genoegen
Dit is weer prachtig, hoor. Ook wel wat bevreemdend want ik heb me nooit zo gevoeld met de 5 zonen in de baby- en kindertijd.
dankjewel! 5 🙂 did you just say 5? wow. des te beter als je het niet herkent hoor 🙂
five indeed! het enige probleem is dat ik me te pletter zorgen maak 😉
Hoe schoon! En helaas een beetje herkenbaar. Je snapt toch niet dat wij mensen denken dat we dat niet nodig hebben, een winterslaap. Ik stuur veel warmte je richting uit. Dat het maar gauw lente is, in je hoofd en daarbuiten.
thanks darling, veel warmte terug. ik ben wel ok hoor, vorig jaar was het erger 🙂 maar zo’n winterslaap klinkt damn fine.
Laat de lente maar komen. Alhoewel de schone, zonnige, ijskoude winterochtend hier deze morgen zekers ook zijn charmes heeft 😉
ik werp een blik uit het raam en ik geef u gelijk nele 🙂
Herkenbaar, maar in details, niet het hele plaatje. Maar daarin zoals telkens zo raak. Zoals die vreselijke nummer drie, en dan denken dat iedereen buiten mezelf me ook beu is. Anyway, zaterdag, dus tijd om eem babysit te hebben en dan mijn vreselijk achterstallig werk willen inhalen en in plaats daarvan blogs te lezen. Foei ik.
suske toch. <3
Dat gebrek aan tijd voor jezelf vind ik het moeilijkste. Maar langzaamaan betert het wel als ze ouder worden. Toch heb ik echt genoten van de 3 weken moederschapsrust voor de bevalling van nummer 2 toen nummer 1 nog naar de creche ging. Helaas is er nu een baby en gaat de oudste nu naar school dus is die me-time weer heel beperkt maar dit keer wist ik wat me te wachten stond, dat maakt het draaglijker vind ik.
Ik word er soms wanhopig van… Me-time niet eens, maar tijd om te doen wat ik moet doen op de manier die ik het wil doen. Zo frustrerend dat ik ’s avonds vaak doodmoe ben na een dag met de jongens en dan ook niets meer lukt. Zelfs een afwasje is soms niet haalbaar. Ik vrees dat ik een erg gefrustreerde moeder ben.
Joh! Dat alles zo vreselijk groots is en eng is buiten heb ik ook en dan nog eens mensen die jengelen dat mijn kind moet MOET buitenkomen. Ik steek dat op de donkerte en het kloteweer. Het regent, laat me gerust, weetwel. En mama bear heeft hier ook al een keer een meltdown. Soms meer dan de baby zelf. Whatever. Muse is rijk geworden met hun gebleit (ik ben geen fan), dus er is hoop.
🙂 blijft agauw binnen jong. ik ging voor het mooi naar buiten en dan liep ik te dwalen want géén idéé waarheen. behalve nr de snoepwinkel. geen succes 🙂
Zondag met het lief een keer naar de Albert Heijn is Rock & Roll genoeg.
pas op, ze hebben daar ook veel snoepkes ze 🙂 (en van die droptoffees. i die)
En witte trendy Instagrambare zakken met Napoleonbollen en lekker frisdrankskes die ze hier niet hebben. Wij gaan naar Holland, dat is dichter dan die in België *stoef*stoef *
moet moet moet, ge moet gij helemaal nikske. Wij waren in den tijd zot trots op onszelf omdat we met nummertje 2 al na amper 10 dagen helemaal tot in de winkel van onze geboortelijst (500m verderop) geraakt zijn, want bij de oudste kwam ik de eerste maanden niet verder dan de tuin of K&G of, als manlief echt niet kon, de winkel.
Frisse lucht krijg je ook als je efkes bij een open raam gaat zitten, dat is veel minder gedoe.
Jullie zijn goed voor mij hart, ziel en zelfvertrouwen. De enige reden dat ik als mama soms zo mijn mannetje kan staan is omdat jullie de beste coaches zijn ♡
Is dat niet een vorm van geluk hebben, aan anderen kunnen zeggen wat ik zelf had moeten horen? Er zijn zoveel meer aspecten normaal dan diegene die iedereen kent. De algemene informatie geeft mensen de illusie dat een negen maanden durende hormonale, fysieke en mentale rollercoaster al na één week of zoiets volledig uit je systeem is. Alsof je kind een handleiding meekrijgt die je maar gewoon eventjes moet lezen om alles goed te doen…
Dat is even realistisch als sinterklaas die ’s nachts met zijn paard over de daken loopt -en zelfs mijn driejarige gelooft niet dat een paard dat kan 😉
Voor mij is dat al 15 jaar geleden en mijn god het is alsof ik het zelf zou hebben getekend (al ik het zou kunnen)
Ik zit van ja te knikken voor mijn computerscherm en ook te lachen én te denken hoe hard ik dit had kunnen gebruiken toen.
Goh, ik ben niet “fannerig” aangelegd maar hier toch serieus een van je groupies aan het worden 🙂
Je verontschuldigt je voor het feit dat je “donkere” episodes blijft tekenen, maar net dat is voor mij zo herkenbaar. Dat het bleef duren. Het was de ene marathon na de andere.
En dat het een zware druk legt op je relatie: helemaal waar. Ik heb daar iets over geschreven onder de titel “How the killers kept me from running away”, ik weet niet of je die gelezen hebt, maar misschien herken je daar wel iets in. Al hoop ik van niet natuurlijk.
Lieve brombeer. Dikke knuffel <3
Mooi! Ik stem ook voor een winterslaap 😉
Oh, die documentaire herinner ik me, denk ik. Met het koppel dat grenzen over reed om in verschillende landen eitjes te gaan kopen. En de meneer die dat allemaal tekende, en geen idee had dat mensen zo zot zijn van zijn creaties. En die glazen kosten vol en vol met speeltjes. Prachtig!
ja zalig he! daar word ik echt elke keer weer vrolijk van 🙂
haha, dat plaatje van je man/vriend die echt slecht heeft geslapen maar niets heeft gehoord, dat is zo herkenbaar. Ik kon er soms zo kwaad van worden. En nog bizarder is dat hij de kinderen niet hoort wenen/ van de trap afkomen/ hoesten (ze zijn al wat ouder hier), maar wel elk minimaal geluidje dat de buren maakten heeft gehoord en zich daar mega in ergert.
En die tijd voor mezelf, dat blijft een constante zoektocht, nog meer met mijn man dan met mijn kinderen, met hen heb ik ondertussen wel al meer een soort routinge. Maar ik kan soms echt willen dat er niemand aan of tegen mijn lijf zit/hangt/wrijft/knuffelt/…, dat ik die ene dag dat ik rustig kan opstaan ook liefst van al zonder iemand te zien of te horen of te voelen uit bed sluip…
kheb dat ook 🙂 dan voel ik mij een verschrikkelijke misanthroop ma zo gewoon eens soms doen alsof ik alleen op de wereld ben: heaven. ik schaam me er altijd wel kapot voor. 🙂