ps: ik ontving klachten van iemand die het beu is om afgebeeld te worden “als een schlemiel die steeds zit te lezen”. maar ik vind het juist zo gezellig dat jij zo’n leesbeer bent. en dat je mij de hoofdpunten vertelt, in porties die aangepast zijn aan mijn concentratieboog. zodat ik later bij mijn verstandigere vriendjes kan doen alsof ik natuurlijkerwijze op de hoogte ben van vanalles. en ik vind u den tofste boekenwurm van gent. en de meest delicieuze.
ps: een abonnementje op onze postjes kan je hier nemen of via mail (hier helemaal onderaan) of via instagram (geen idee hoe je daarnaar linkt, excuses).
Dankje, Coeur. Alweer janken en glimlachen tegelijk.
😘
(Het wordt zo voorspelbaar, en het zijn altijd kleine details die ’t ‘m doen.)
Al chance van heel Gent, want die van ’t Meetjesland is de mijne 😉❤
allez chance
dat we daar gene ambras over moeten maken 🙂 want ge zou met mij nogal de vloer aanvegen denk ik 🙂
Met mijn gevoel voor evenwicht op dit moment beland ik op uw grond omdat ik een keer moest niezen 😂 Echt waar.
Maar allez, hoe schattig kunt ge zijn <3
☺️
Gow wi zeg. Ik zit hier te knikken en te schuddebollen tegelijkertijd omdat het zo herkenbaar is en zo mooi en zo weer boenk er op. Oh en als ervaringsdeskundige kan ik hoop geven en zeggen: ’t wordt alleen maar beter. 🙂
meer moet ik ni horen se 🙂 (gow wi 🙂 cool woord, ga ik vandaag ns in een zin gebruiken)
Hahaha. Ons jong gezin wipt tegenwoordig al eens binnen in de Colmar of Lunch Garden. En dan zeggen we ook tegen elkaar: ’t is ver gekomen. Maar ik vind het heerlijk.
“Geheel toevallig dat ene rode kleedje aan” 🙂 Super mooi verteld, opnieuw!
☺️ merci
Maar mijn hart jong pffff….. zo schoon weeral.
oh, zo liefdevol, de caféscène met het rode kleedje…en herkenbaar 😉
Wat kan ik daar nu nog meer over zeggen dan de reacties hierboven…
❤
en… ooooh Roald Dahl, een jeugdheld. De GVR was het eerste boek van zijn hand dat mijn vader mij (en mijn broer en zussen) heeft voorgelezen. Er zijn er nog veel gevolgd, maar de GVR (en Matilda) blijven een speciaal plekje hebben in mijn boekenkast!
en boy <3 <3 <3
Zo herkenbaar.. die knie 🙂 bedankt, ik kruip met een hoofd vol mooie eigen herinneringen onder de lakens!
Oh 😊 ma zo lief dat je dat schrijft
Knieën tegen mekaar, dat moet – verliefd zijnde – zowat het sensueelste zijn wat er is.
Dit is zo schoon weer, ik word daar instant goed gezind van !
das echt he, verder dan die knie moet da eigenlijk niet gaan, al wat er achter kwam heeft minder belofte, ofzo 🙂
Och, je gooit me terug naar cafénachten met knieën waarvan de gedachte eraan me nog altijd week blijkt te maken, niet enkel in mijn knieën. En dat is de max, dankjewel!
mannekes, als ik mezelf nu naar iéts terug zou beamen, dan naar zo’n nacht. ik weet zo nog welke geur er bij hoort en leonard cohen of cat stevens of billy bragg of wat speelden ze in ieper? 🙂
puur, mooi, herkenbaar…
dankje xx
Zo schoon. Keer op keer. Zullen we nog maar eens vragen wanneer dat boek er komt 😉
kieke 🙂 <3
Die dinsdagnachten van god alleen weet waarheen de rest van de kroeg verdween, die waren het mooist. Meestal zonder expliciet aanwezige knieën, maar met enkele heerlijke vrienden en even onvergetelijk. En dan de cafébaas die Piano Man van Billy Joel oplegt, zodat we nog een afscheidsknuffel/dansje kunnen placeren voor hij sluit. Mijn bruin café sloot toen ik afstudeerde, om zoveel redenen the end of an era…
billy joel 👊👊👊
Zo herkenbaar! 💕😉