enige dienstmededelingen:
uw blogje deed vrolijk mee aan een grote wedstrijd, als u erop gestemd heeft, bent u daarvoor erg bedankt 🙂
de trouwe lezer heeft gezien dat er geknoeid is met het einde van het vorige verhaaltje. mijn excuses, ik was te rap geweest. ik zou willen zeggen dat het niet meer gaat gebeuren, maar dat is misschien wat optimistisch.
nieuwe lezer (welkom trouwens!), u bent mogelijk verward: op de blog staan een soort dagboekschrijfsels ( met een afstand van 9 maanden en dat is maar best 😊). op facebook en instagram (dat leest u goed) (moet mee met mijn tijd niewaar?) staan momentopnames uit life with the puk (nu 11 maand). volg ons desgewenst en kom vooral eens hoi zeggen!
deze geschiedenisgeek ging voor u op zoek naar verhalen over vroeger en vond:
- “als de ooievaar komt” van carine steverlynck waarin drie generaties getuigen over moeder worden.
- “de schaamte en de schrik, goesting en genot” van diane dekeyzer waarin vrouwen vertellen over seksueel ontwaken en wat daar zoal van komt. ze schreef ook dit boek over de tijd der engeltjesmaaksters.
- in “meneer doktoor”, peter vandekerckhoves verzameling van getuigenissen van huisartsen op rust, is ook wat te sprokkelen over zwangerschap en geboorte in vlaamse dorpen voor het moederhuis de standaard werd.
- ik vond geschiedschrijving nooit zo kwetsbaar, zo ontroerend of tout court zo geweldig mooi als in jan bleyens boek “doodgeboren” waarin hij ouders aan het woord laat over hun stilgeboren kindje en de jaren van stille rouw en liefde, zoveel liefde.
- veel lichter: de bbc reeks call the midwife, vrij naar de memoires van een vroedvrouw die in de fifties in de straatarme Londense wijk Poplar werkte. het geheel is bij elkaar gefluisterd door vanessa redgrave. en als dat u niet kan boeien, moet u nog altijd kijken, voor miranda hart (whom i ❤️, forever).
ik las wat mijn maatje deze week schreef en ik vroeg me af: wat zeg ik eigenlijk als zo’n mama met bump mij vraagt hoe dat is, zo’n baby krijgen? ik stamel iets genre: dat ik het reuzetof, pokkemoeilijk, best boeiend en nog altijd spannend (?) vind zo’n puk. wat zegt u, als ik zo curieus mag zijn?
tot genoegen
wat ik zeg? It shakes you to the core! En het blijft shaken, al is het niet meer zo krachtig, maar constante naschokken, een leven lang x
Inderdaad een leven lang, zoals in 20 en 16 jaar lang en het blijft maar duren. Maar het is ook boeiend en leuk en hilarisch bij momenten om van schaamtelijk maar te zwijgen …
Ik ben effenaf de tel kwijt van het vallen en weer opstaan in het opvoeden, maar al die tuimelingen waren gewoon om te testen hoe fit we wel niet waren 🙂
EN IK BLIJF HET HIER ZO MOOI VINDEN OP DIT BLOG !!!
hahaha 🙂 hartstikke fit joh
ik ben echt je grootste fan, ik laat de mannen elkaar bijna afslachten om je te kunnen lezen :).
Ik zeg dat het raar is, dat je dolverliefd wordt op dat ukkie en tegelijk kunt snakken naar een handleiding. Dat heel veel emoties samen kunnen komen en dat dat normaal is. Dat het begin het meest intens is. Maar vooral dat je vooral naar je gevoel moet luisteren, dat de moeilijke stukken voorbij gaan en dat die liefde altijd nóg verder blijft groeien.
Ondanks alle lasten en ongemakken is het moederschap niet zo negatief als tegenwoordig in alle media opdoemt. Mama zijn is super fijn!!!
Fijn dat jij het ook zegt. Ik heb het zo gehad met al dat zwaar gezucht en gekreun. Het is soms zwaar, maar hee, wij kunnen toch wat hebben?
Hehe, wat ik zeg? Dat je leven nooit meer hetzelfde is en dat je pas weet hoe het is, eens het er is. En dat je altijd in de eerste plaats mama zult zijn. Zoveel liefde! En dat het eigenlijk pas vanaf 6 maanden leuk begint te worden 😉 Voetnoot: sinds ik zelf mama ben, zeg ik nooit meer tegen kersverse moeders “Geniet ervan”. Uit principe 😉
stevig principe lijkt mij 🙂
Doe ik ook niet meer 🙂 Zelfde principe 😀
Op het gevaar af dat ge mijn lof gewoon gaat worden ofwel verdacht gaat beginnen vinden, ga ik het toch nog één keer doen: ik vind het ZO knap, die mix van humor, poëzie en down-to-earthness. Naar een paar uitgevers sturen, die handel, hup! Het ijzer smeden als het heet is!
Mijn antwoord op hoe het is een baby te krijgen: elk kind is anders. Ik heb compleet uiteenlopende ervaringen gezien. maar een ding is zeker: voor de rest van uw leven loopt uw hart buiten uw lichaam rond.
Dat van die uitgevers heb ik ook al zitten denken.
En in de kraamvogel willen we ’t wel verkopen 🙂
mannekens seg, ik ben veel te verwend met jullie <3
loopt uw hart buiten uw lichaam rond <3
Lieverd, je moet dit echt naar een uitgeverij sturen. Wij menen dat. Ik wil het eerste gesigneerde exemplaar en koop het vervolgens standaard voor alle vriendinnen die bevallen en dat zijn er een pak meer dan ik aankan.
Ja, wat zeg je dan? Ik probeer het samen te vatten als “even lastig als zalig” (omdraaien optioneel). Ik meen dat, eigenlijk, maar ik merk dat het toch een beetje taboe is om te zeggen dat je kinderen krijgen ook erg lastig vindt.
Mooie tekeningen opnieuw!
Ik zei: uh, uh….. heel bijzonder…. (en nu, ruim 14 jaar na de geboorte van mijn jongste, heb ik nog niet echt een ander antwoord. Nou ja, misschien wel, maar dat is dan een versie van minstens 350 pagina’s, en daarin raak in dan zelf ook de draad kwijt)
ik denk dat ik na vier jaar dit ook nog ga zeggen 🙂
Prachtig, alweer. Ik ben altijd onderweg wanneer je een nieuwtje post, en dan kan ik niet snel genoeg thuis zijn om op een groot scherm te lezen wat je schrijft en tekent, maar kan ik het ook niet laten om toch al op het kleine schermpje te zitten turen naar al dat moois.
Na 2 jaar en 7 maanden weet ik nog altijd begot niet wat ik moet zeggen tegen nieuwe mama’s en papa’s. Soms iets in de trant van: ‘geniet ervan, maar weet ook dat alles wat je voelt en denkt normaal is, zowel het positieve als het negatieve.’ Ach, je kan zeggen wat je wil, maar ieder moet het toch voor zichzelf ontdekken. Je kan een ander niet voorbereiden op een kind krijgen, hoe eerlijk je ook je ervaringen deelt.
dankje <3 ik vraag me ook af wat ik zelf hoorde toen ik nog in verwachting was? ik had ne goeie filter denk ik om te horen wat ik wou en van de rest te denken: mijn baby niet hoor 🙂
Ik zeg dat het wel even schrikken is, zels als alles goed gaat. En dat het even duurde voor ik weet op mijn plooien was. En dat een tweede veel makkelijker is (hier toch).
dat hoor ik graag
Het mooiste is misschien dat ik maar dingen blijf ontdekken in je werk. Het is zo gelaagd, er zit zo veel in. Ik ben er oprecht dankbaar om, zo dankbaar.
DAT HET WAAR IS VAN DIE UITGEVER!!
Inderdaad! Laat dit aub drukken!
Mijn antwoord: “Goh, moeilijke vraag. Ontzettend fijn, maar ook ontzettend vermoeiend. Uw leven compleet op zijn kop in het begin, maar zo de moeite waard.” En dan volgt er meestal ook nog iets van “en doorslapen in het begin betekent niet dat ze dat na 6 maanden nog altijd doen” Met ne vette knipoog achter, want ik maak er geen geheim van dat mijn nachten (nog steeds) niet zijn wat ze zouden moeten zijn 😀
En ook nog een klein duwtje in de rug: dit is zo hard boek-materiaal!!!
Er is geen enkele reden om het uit te stellen: naar de uitgever hiermee!
Dit wordt een supergoed boek! Proficiat!
Oh dees is nen hele schone!
Ik wil het boek! Ideaal voor onder de kerstboom, maar da’s misschien wat te laat… 🙂
Viavia hier terecht gekomen. In mijn jonge twintiger jaren altijd getwijfeld of ik wel moeder moest worden. Ging ik wel een toffe, goede moeder zijn? Uit een relatie met een “eeuwig kind” gesukkeld (daarmee wil je geen kinderen). Op tram 3 ondertussen. Veel slimme, lieve kindjes rondom mij zien geboren worden (ja, huilbaby zat er ook bij. Ben veel langsgeweest en kilometers rond de eettafel gewandeld. Voordeel van single life: tijd). Dan iemand gevonden met een groot hart, dat hij waarschijnlijk in zijn schoenmaat 48 stopt (ja, idd zo groot). Die kookt (lekker kookt!), en stofzuigt als ik het vraag, tjah die vuilbakken… dat lukt mss ooit wel. Met zachte ogen en eeuwig geduld. Ja, met die lieveling was het wel goed. Ondertussen 5 maand zwanger. We zijn dinsdag naar de infoavond van de materniteit geweest, met 50 zwangere vrouwen in the house. Paniekaanval 1: ga ik nog zoooooo omvangrijk worden? Paniekaanval 2: oh nee, Spookje gaat toch niet àl die kwaaltjes hebben (bij het zien van zeer gedetailleerde foto’s). Paniekaanval 3: bij het zien van de verloskamer: oh nee, waar ben ik aan begonnen: ik wil niet, ik wil passen, mijn joker inzetten, “tel niet” doen,… Maar tzit er nu in… Dus tzal wel eruit moeten zeker?
Ondertussen 10vrouw sterk op het werk, brede glimlach naar iedereen: ik heb echt géén kwaaltjes, niets misselijkheid, niets pot. Alleen als ik alleen ben, in de zetel, in mijn auto en enkel mijn hoofdkussen weet het, dat tranen zout zijn.
👊👊👊 komt goed. promise. en i know, het laatste dat je nodig hebt zijn ongewenste adviezen. maar mag ik je aanraden om met die angsten niet alleen te blijven zitten? dat is zo n zonde. een vroedvrouw? je huisarts? je gyn? take care xx