dat is fijn om horen 🙂 moet er voor de volledigheid misschien wel bijzeggen dat één en ander ook wel wat den aard van het beestje is. op mijn werk heb ik hetzelfde weerkerende paniekmomentje: het is zo ver! nu komen ze me ontmaskeren als totaal incompetent en vlieg ik buiten! hoewel ik daar eigenlijk nog niets onherroepelijk om zeep geholpen heb 🙂 so far 🙂
Een beetje moeder kan je vertellen dat het maar lijkt alsof al die andere vrouwen het prima voor elkaar hebben. Mocht je eens kunnen piepen en voor effe hun leven overnemen, dan zou je waarschijnlijk versteld staan van hun toneel skills 😉
De meeste andere moeders doen ook maar wat hoor! Ik kwam pas laatst achter dat er zoiets als ooievaarsbeten bestaan en dat mijn zoontje dus geen ‘soort van uitslag’ heeft wat ik altijd dacht. En hij is bijna acht maand. Dat was wel even een fail-momentje.
Laden...
Liese says:
Ja vooral dat getjool met die draagdoek vind ik heel herkenbaar. Ik begin er zelfs niet aan 🙂
Ik heb het voordeel dat ik in een Spaans dorp woon waar sommige moeders al rokend de kinderwagen voortduwen, en anderen hun kind rake tikken verkopen en plein public (zo van die gemene, op het achterhoofd). O, en dan al dat snoep en chips die ze dagelijks krijgen, en het laat opblijven… Ik moet hier dus veel op mijn tong bijten, maar langs de andere kant: veel minder last van faalangst sinds ik hier woon. Ik denk dat we in België soms een beetje vergeten onszelf en elkaar wat krediet te geven.
Ik ben er zeker van dat je op je eigen manier een prachtige moeder bent en zal zijn. Draagdoek-origami onder de knie of niet 🙂
Laden...
katrien kubben says:
Je hebt het al ten overvloede gehoord, maar: zooo herkenbaar, al dat geworstel! Mijn kinderen zijn nu 6 (tweeling) en bijna 5, dus die babytijd ligt al even achter me, maar als ik jouw blog bekijk, dan weet ik er ineens weer alles van (onverwachte keizersnee, de borstvoedingshel, al je moed moeten bijeenrapen om van de zetel te komen om dat #@1&éçà§! huilende kind te pakken, tegenstrijdige adviezen, en Schuld Schuld Schuld…). En vooral ook: maar doorploeteren (‘ja, alles gaat goed, hoor’) want als ik voor mezelf zou toegeven dat het niet zo’n succes was, ja, wat dan? Maar ik kon niet zo geweldig tekenen als jij… Dankjewel voor je blog, ik weet zeker dat veel mama’s daar heel veel aan hebben. En veel succes nog op het slingerende pad van het moederschap! (het wordt écht wel beter)
ik ben zo dankbaar voor al die fijne respons en de verbondenheid 🙂
zit je daar claustrofobisch te worden in je babybubbel,
een beetje te wentelen in je poor-meeeee-iedereen-heeft-een-poederroze-wolk-en-ik-niet-
boooo-hoooo, terwijl je toch echt beter zou moeten weten.
De licht-tot-donker-grijze wolk is een eiland vol Crusoë’s die allemaal denken dat ze er alleen zitten.
En de wolk still kinda sucks, maar het volk is me zeer dierbaar.
dus bedankt 🙂
PS: zo’n baby in meervoud, kan IEMAND me dat eens uitleggen hoe je dat doet 🙂 *respect*
Alweer knap er op. En dat de dagen lang duren, aaaargl, reken maar. En toch niets gedaan krijgen, he.
Laden...
sofie says:
Ik ontdekte net je blog.. HALELUJA!
Exact 6 weken geleden ben ik bevallen van mijn eerste dochter. Een pracht van een kind,maar die roze wolk ben ik toch nooit tegengekomen. Pure paniek hier. En stiekem ook wel een beetje kwaad.. want waarom vertelden al mijn reeds bevallen vriendinnen pas achteraf hoe ingrijpend en overdonderend het is,zo’n baby? Emmers vol tranen,onzekerheid ten top en toch…. zooo verliefd. Maar man,ben ik blij dat die eerste weken gepasseerd zijn! 🙂
Btw: onlangs vroeg iemand of haar naveltje al een putje geworden was en ik kon niet eens antwoorden… je bent dus niet alleen met dat teentje van je 😉
oh! proficiat met je verse nieuwe puppie 🙂 ik pleit ook schuldig hoor. was onlangs ook op bezoek bij een hooghoogzwangere vriendin die zo ontroerend blij in verwachting was dat ik er van vol schoot. dus ik dacht: ik laat ze het zelf ontdekken, wie weet voelt ze het to-taal anders? het is zo dubbel. maar inderdaad ontstéllend hoe iedereen je achteraf zegt: god ja wat was dàt die eerste weken 🙂
Ik ben zelf een tijdje uit blogland weggeweest, maar wat ik wel opgepikt heb in die periode, is de komst van jouw blog. The talk of this virtual town! 🙂 En terecht. Wat een bijzonder talent heb je. En inderdaad heel herkenbaar. Ik herinner me tijdens een babybezoek voor onze eerstgeborene, toen een week oud of zo, de vraag wat er scheelde tijdens een huilmoment. Mijn antwoord “geen idee, ik ken hem nog maar een weekje” kreeg toen een heel rare blik als reactie … 🙂
Een béétje moeder haalt opgelucht adem bij alles wat je tekent: oef, ik ben niet alleen.
Daar ben ik het volledig mee eens!
Een béétje moeder weet dat dat een fase is… Mijn dochter is er nu 3 en die calimero-fase is helemaal achter de rug 😉
dat is fijn om horen 🙂 moet er voor de volledigheid misschien wel bijzeggen dat één en ander ook wel wat den aard van het beestje is. op mijn werk heb ik hetzelfde weerkerende paniekmomentje: het is zo ver! nu komen ze me ontmaskeren als totaal incompetent en vlieg ik buiten! hoewel ik daar eigenlijk nog niets onherroepelijk om zeep geholpen heb 🙂 so far 🙂
O, dat heb ik ook! 🙂 Leuk om te weten dat ik niet alleen ben :).
Een beetje moeder kan je vertellen dat het maar lijkt alsof al die andere vrouwen het prima voor elkaar hebben. Mocht je eens kunnen piepen en voor effe hun leven overnemen, dan zou je waarschijnlijk versteld staan van hun toneel skills 😉
de draagdoekwhizzard met de witte broek zei (toen ik met open mond stond te kijken): dit is mijn enige truukje hoor 🙂
Hahaha 🙂
De meeste andere moeders doen ook maar wat hoor! Ik kwam pas laatst achter dat er zoiets als ooievaarsbeten bestaan en dat mijn zoontje dus geen ‘soort van uitslag’ heeft wat ik altijd dacht. En hij is bijna acht maand. Dat was wel even een fail-momentje.
Ja vooral dat getjool met die draagdoek vind ik heel herkenbaar. Ik begin er zelfs niet aan 🙂
een welgemikte draagconsulent doet wonderen heb ik gemerkt 🙂
Ik heb het voordeel dat ik in een Spaans dorp woon waar sommige moeders al rokend de kinderwagen voortduwen, en anderen hun kind rake tikken verkopen en plein public (zo van die gemene, op het achterhoofd). O, en dan al dat snoep en chips die ze dagelijks krijgen, en het laat opblijven… Ik moet hier dus veel op mijn tong bijten, maar langs de andere kant: veel minder last van faalangst sinds ik hier woon. Ik denk dat we in België soms een beetje vergeten onszelf en elkaar wat krediet te geven.
Ik ben er zeker van dat je op je eigen manier een prachtige moeder bent en zal zijn. Draagdoek-origami onder de knie of niet 🙂
Je hebt het al ten overvloede gehoord, maar: zooo herkenbaar, al dat geworstel! Mijn kinderen zijn nu 6 (tweeling) en bijna 5, dus die babytijd ligt al even achter me, maar als ik jouw blog bekijk, dan weet ik er ineens weer alles van (onverwachte keizersnee, de borstvoedingshel, al je moed moeten bijeenrapen om van de zetel te komen om dat #@1&éçà§! huilende kind te pakken, tegenstrijdige adviezen, en Schuld Schuld Schuld…). En vooral ook: maar doorploeteren (‘ja, alles gaat goed, hoor’) want als ik voor mezelf zou toegeven dat het niet zo’n succes was, ja, wat dan? Maar ik kon niet zo geweldig tekenen als jij… Dankjewel voor je blog, ik weet zeker dat veel mama’s daar heel veel aan hebben. En veel succes nog op het slingerende pad van het moederschap! (het wordt écht wel beter)
ik ben zo dankbaar voor al die fijne respons en de verbondenheid 🙂
zit je daar claustrofobisch te worden in je babybubbel,
een beetje te wentelen in je poor-meeeee-iedereen-heeft-een-poederroze-wolk-en-ik-niet-
boooo-hoooo, terwijl je toch echt beter zou moeten weten.
De licht-tot-donker-grijze wolk is een eiland vol Crusoë’s die allemaal denken dat ze er alleen zitten.
En de wolk still kinda sucks, maar het volk is me zeer dierbaar.
dus bedankt 🙂
PS: zo’n baby in meervoud, kan IEMAND me dat eens uitleggen hoe je dat doet 🙂 *respect*
Alweer knap er op. En dat de dagen lang duren, aaaargl, reken maar. En toch niets gedaan krijgen, he.
Ik ontdekte net je blog.. HALELUJA!
Exact 6 weken geleden ben ik bevallen van mijn eerste dochter. Een pracht van een kind,maar die roze wolk ben ik toch nooit tegengekomen. Pure paniek hier. En stiekem ook wel een beetje kwaad.. want waarom vertelden al mijn reeds bevallen vriendinnen pas achteraf hoe ingrijpend en overdonderend het is,zo’n baby? Emmers vol tranen,onzekerheid ten top en toch…. zooo verliefd. Maar man,ben ik blij dat die eerste weken gepasseerd zijn! 🙂
Btw: onlangs vroeg iemand of haar naveltje al een putje geworden was en ik kon niet eens antwoorden… je bent dus niet alleen met dat teentje van je 😉
oh! proficiat met je verse nieuwe puppie 🙂 ik pleit ook schuldig hoor. was onlangs ook op bezoek bij een hooghoogzwangere vriendin die zo ontroerend blij in verwachting was dat ik er van vol schoot. dus ik dacht: ik laat ze het zelf ontdekken, wie weet voelt ze het to-taal anders? het is zo dubbel. maar inderdaad ontstéllend hoe iedereen je achteraf zegt: god ja wat was dàt die eerste weken 🙂
Ik ben zelf een tijdje uit blogland weggeweest, maar wat ik wel opgepikt heb in die periode, is de komst van jouw blog. The talk of this virtual town! 🙂 En terecht. Wat een bijzonder talent heb je. En inderdaad heel herkenbaar. Ik herinner me tijdens een babybezoek voor onze eerstgeborene, toen een week oud of zo, de vraag wat er scheelde tijdens een huilmoment. Mijn antwoord “geen idee, ik ken hem nog maar een weekje” kreeg toen een heel rare blik als reactie … 🙂
ik ken hem nog maar een weekje 🙂 looove!
Prachtig weergegeven. En ik vind het ook vaak moeilijk te bedenken wat te doen met zo’n kleintje!