mille mercis
een link naar reddingsboeien:
een vroedvrouw zoek je hier: VLOV
de verhalen lees je hier:
een link naar de boeken vind je hier:
“mijn baby lacht nu ik nog” van lieve van weddingen
“de broze wolk” van emy geyskens en anneke buckinx
en als je homies zoekt die de babyblues van dichtbij kennen, hier zitten er massa’s:
als iemand aanvullingen heeft: graag!
PS: modern als je zijn, kan je ons ook volgen via facebook
Ach lieve meid. Het is veel vaker geen roze wolk dan wel al lijkt iedereen zijn best te doen om je te doen geloven dat het wel zo is. Alhoewel ik vind dat er nu toch wel meer mensen zijn die er voor durven uit te komen dat het niet altijd lekker voelt. Lilith bijvoorbeeld. Ik wou dat ik tig jaren geleden mensen had gehad die me dat wilden vertellen, want ik voelde mezelf een totaal waardeloze moeder. Stel je voor, een gezond kind op de wereld zetten en doodongelukkig rondlopen. Doodmoe ook. Moe moe moe. Maar je praat er over, je hebt een therapeut, je blogt. Je bent goed bezig!!!! Hou vol, het wordt beter.Echt. En wat kan je mooi tekenen!!!
bedankt voor het fijne supporteren 🙂
zo leuk ook dat ook de veteranen met de jaren ervaring allemaal zeggen dat het wel betert, ondertussen geloof ik dat ook, dat het betert, maar toen joh 🙂 miljaar
Ja, miljaar, wat je zegt!!!!
Het is weer slikken.
Wat goed om te lezen dat ik ’s nachts gelezen ben met een pot nutella erbij :).
licht in de duisternis I tells you (en een pak vergeeflijker qua calorieën 🙂 )
Tis prachtig wat je tekent. Dat op zich is al helend. Twijfelen en onzekerheid horen bij het moederschap. Je bent niet alleen en als ik het zo lees, alvast in heel goede handen.
dank je wel 🙂 ik ben echt in de beste handen van de wereld, ik wens iedereen zo’n vangnet toe
Heerlijk! Ik ben er zeker van dat je het gewéldig doet.
Dikke knuffel voor jou en petoetje!
haha, merci 🙂 na 8 maanden ben ik vooral blij dat ik het niet meer als een robot doe (eentje die niet eens weet waar ie mee bezig is dan nog ) want wat die robots vooral niet kunnen, is er eens mee lachen 🙂
Spot on, deze blog. Je tekeningen zijn prachtig, en wat je schrijft zo 100% herkenbaar. Ik ben fan.
Naast je fierheid voor petoetje mag je ook fier zijn op deze blog. Je helpt er echt andere mama’s mee die (zoals mij bijvoorbeeld) niet zo goed zijn in het onder woorden of beeld brengen van hun gevoelens. Ik heb helaas geen hulp gezocht, dacht dat ik gewoon sterker moest zijn, en uiteindelijk is het ook langzaamaan goed gekomen maar met hulp was dat waarschijnlijk sneller gegaan. Maar het gevoel niet alleen te zijn door de herkenbaarheid van de verhalen in blogs heeft erg geholpen.
zo fijn dat je dat zegt. ik twijfelde om het online te gooien, maar dan dacht ik: als er maar één iemand minder eenzaam is als ie dit leest, is het al de moeite waard.
Ik ben zo blij voor jou dat je zo’n vangnet hebt! Zoonlief is nu 5, liliths blog kreeg hang in there commentaren van mij… De vraag ‘en hoe gaat het met jou’ had ik zooo graag gehoord uit de mond van iemand die het antwoord echt wou weten. Vroedvrouwen, deskundigen, familie… Ik werd zo in de steek gelaten door de mensen van wie ik hulp verwacht had, dat het niet meer in me opkwam hulp te vragen aan de vrienden die het achteraf zo jammer vonden dat ze het niet wisten. Ik ben blij dat het vangnet wat groter is nu, zeker online. We waren met zovelen alleen, daarvoor…
echt. vreemd he. achteraf bleek ook dat mijn mama en mijn lief en mijn vrienden die er eigenlijk met hun neus op zaten ook niet doorhadden hoe diep ik gesukkeld was. t moet toch zijn dat de druk om gewoon te doen alsof je het allemaal aankan erg groot is denk ik dan?
Wat erg voor je, zo ongezien ongelukkig zijn lijkt me nog eenzamer dan mijn start, mijn man was er wel zo goed mogelijk. Wij leefden met ons drietjes maandenlang op een eenzaam eilandje vol voedingsproblemen, gekrijs, net niet helemaal instorten en doorbijten omdat er geen hulp kwam ook al zochten we er actief naar. Hier waren degenen die er met hun neus knal op zaten niet echt verbaasd over hoe diep het ging, ze hadden er alleen geen nuttige hulp voor over, want aan hun eindeloze telefoontjes had ik niks.
Prachtig alweer. Planeet mama kan zo eenzaam zijn, maar hoera voor het internet en voor alle moeders die beslist hebben dat het tijd is om taboes te doorbreken.
Dat vind ik nu toch één van de diepere mysteries van het leven. Als elke moeder weet hoe godvergeten eenzaam, frustrerend en saai die eerste tijd met je kind is, waarom zeggen wij dat dan niet verder tegen elke vrouw??? En natuurlijk wordt dat beter. Stel u voor. 🙂
Overigens: hoe fantastisch mooi is dit?
merci 🙂 en mysterie inderdaad. heb er bij een paar vriendinnen die op bevallen staan recent ook over zitten twijfelen. hoe verwoord je dat dan? want je moet er toch ook met een positieve ingesteldheid aan beginnen?
Exact! Daar betrap ik mij soms ook op dat ik echt mijn best moet doen om niet bitter over te komen bij vriendinnen die er nog aan moeten beginnen (SLAAP, oooooh ik wil eens ononderbroken SLAPEN! En mijn tweede kindje is al 9 maand..)
Want anderzijds zijn er natuurlijk ook zo veel prachtige momenten met de kindjes maar dat het zo vermoeiend kon zijn had niemand mij ooit verteld 😉
Hier nog een grote fan van je blog! Prachtig getekend en onder woorden gebracht. Alles is zo ongelofelijk herkenbaar, je kan jezelf toch echt niet voorbereiden op het moederschap he… Ikzelf had ook zo’n geweldig goed vangnet en zou het zonder zeker niet gered hebben. Je blog is alleszins een goede voorbereiding op de nakende komst van baby nummer twee. Al ben ik mezelf nu heel hard aan het wijsmaken dat dat – in vergelijking met nummer 1 – easy peasy zal zijn. Hopeloos naif dus ;-). Succes nog en een kusje voor petoetje!
dapper van je, zo’n tweede 🙂 grapje hoor,proficiat! ik zou er ook van uit gaan dat er the second time around misschien meer relativeringsvermogen en zelfvertrouwen is?
Ik weet het ook meestal niet. Dan denk ik aan de club van relaxte moeders: ‘die andere moeders doen ook maar wat’ 🙂
Nee, je bent niet alleen. Ik had dan wel geen donkere wolk maar bij elke nieuwe mijlpaal moet ik toch ook hard nadenken wat ik moet doen, wat ik moet kiezen. Maar als dan blijkt dat ik goed gekozen heb, ben ik wel fier 🙂 we’re doing ok!
En waaauw, wat een tekentalent! Inspirerend! Ik ben dol op getekende dagboeken, en het jouwe is een parel!
ge doet dat goed joh 🙂 en bedankt, al die fijne reacties zijn zo coeur-verwarmend
Als de reddingsboeien niet voldoende blijken te zijn en je een
vlot nodig hebt om te kunnen blijven drijven ;
De moeder-babyeenheid in PC Bethanië in Zoersel.
Waar ik zelf veel aan gehad heb: facebookgroep (en website) van La Leche League Vlaanderen. Mag je in nood altijd naartoe bellen of mailen.. Verder: prachtig wat je hier tekent en vertelt. Mama van een 12wekertje. 🙂
prachtig blog, ben zelf vroedvrouw en had twee rustige thuisgeboortes en makkelijke borstvoedingen maar ook hier twijfels bij baby twee hoor, ik raad iedereen een goei vroedvrouw aan, het is goud waard, veel geluk!
Wauw! Jouw tekeningen en bijbehorende teksten geven heel duidelijk weer wat ik vier jaar geleden doormaakte… Zeker bij ‘zeven’ moest ik een dikke brok in mijn keel wegslikken. De rationele kant in mij zei:” Je moet je kind graag zien.” Maar de emotionele kant blokkeerde volledig. Pas na enkele maanden kwam er licht aan het einde van de tunnel.
Eerlijk? Ik houd het bij eentje. Ik wil/durf zoiets niet meer mee te maken…
het doet me “plezier” dat anderen het herkennen. ik hoop dat het allemaal een plek krijgt, hier, maar ook bij jullie. liefs.
Mijn grote tip was altijd de uitspraak “Die andere moeders doen ook maar wat” (uit een boek van uitgeverij Snor)
Maar bij deze wordt jouw blog ook wel een tip van jewelste!
Ik vind het erg mooi en liefdevol gemaakt, met niet teveel blabla.
Ik heb nooit in zo’n diepe put gezeten, maar ik had bij mijn eerste heel lang het gevoel dat er heel wat mensen beter geschikt zouden zijn voor de opvoed-taak dan ik.
Pas na 6 maand, dacht ik echt: oké JIJ bent ONS kind, uniek en fantastisch.
Ouder worden is echt veel moeilijker dan het eruitziet! Sinds ik moeder ben (eentje van 2,5 en eentje van 2 maand) begrijp ik echt niet dat je maar 3 maanden bevallingsverlof en 4 maanden ouderschapsverlof hebt. Ik had bij mijn eerste pas na 3 maanden het gevoel dat ik wat op mijn plooi kwam en dat we elkaar wat begrepen. En dat zonder postnatale depressie! Bij de tweede gaat het wel vlotter!
en “de” therapeut vind jou een geweldige therapeut voor alle mensen die je blog volgen. Mijn geloof in de zelfactualisatietendens is versterkt. Respect, ontzag en ontroering bij het lezen van je schrijfsels …
merci 🙂